Fit Girl Lotte went Mission Summit: Part I

Onvoorstelbaar hoe snel de tijd soms kan gaan! De afgelopen maand is als een soort op hol geslagen stier aan mij voorbij gedenderd. Voor ik het door had stond ik met mijn Brabantse goede bedoelingen aan de voet van de freaking Mount Everest. Jeetje. Een kleine maand geleden bekroonde ik mijn reis naar Nepal voor Mission Summit tot een avontuur dat toen al een onuitwisbare indruk op mij zou achterlaten. Wist ik veel dat deze reis zoveel meer dan dat zou worden...

Flying solo

Op 7 april was het zo ver: mijn reis naar Nepal ging in één klap van pure fictie naar keiharde werkelijkheid. Waar ik mij dagenlang groot had weten te houden, bekroop de spanning mij genadeloos naarmate de dag vorderde. Inneens begreep ik niet meer waar ik in hemelsnaam mijn eeuwige kalmte had gelaten. Dezelfde kalmte die had bepaald dat het wél een goed idee was om mijn tas pas een paar uur voor vertrek in te pakken. De kalmte die mij had beloofd dat het allemaal wel goed zou komen, die mij af en toe troostend over mijn bol aaide. Waar was die rotzak als je hem het meest nodig had?

Daar stond ik dan, voor de incheck-balie, bepakt en bezakt met een ietwat overdreven grote duffel gevuld met mijn Brabantse goede bedoelingen. Zou ze het zien, die mooie Emirates stewardess? Zou ze zien dat dit mijn eerste solo reis zou worden? Langzaam stak ik mijn neus wat hoger in de lucht, de onzekerheid en spanning verbloemende. Vijf pietluttige seconde later stond ik met mijn boarding-pass en paspoort weer aan de zijlijn. Over enkele seconde zou ik mijzelf nog één keer omdraaien, nog één laatste keer naar mijn liefhebbende ouders zwaaien. Adem in, adem uit en vooral blijven lachen, Lot: daar gaan we dan!

Mission Summit: First things first

Eenmaal aangekomen op het hectische vliegveld in Kathmandu, waar een bagageband schijnbaar overbodige luxe is, begon het vakantiegevoel eindelijk in te dalen. Alsof de doldwaze dagen van de Bijenkorf en de uitverkoop bij de V&D op dezelfde locatie plaatsvonden, ZO druk was het er. Eenmaal buiten werden we keurig opgewacht door een Nepalese werknemer van Arnold Coster expeditions, onze uit Nederland afkomstige expeditieleider. Terwijl deze jongeman ons naar het busje begeleidde, viel mijn blik op een kleine Nepalese vrouw die al lachend en wuivend met een prachtig gekleurd sjaaltje mijn kant op leek te komen. Een fractie van een seconde later werden mijn puur Hollandse en geldbewuste reflexen flink op de proef gesteld toen de kleine Nepalese vrouw het sjaaltje om mijn nek dreigde te knopen. Mijn trotse 'mama, ik heb goed naar je geluisterd'- gevoel dat voortkwam uit mijn geslaagde uitwijkingsmanouvre, maakte snel plaats voor pure schaamte toen bleek dat ze de vrouw van onze expeditieleider én een van de meest gerespecteerde vrouwelijke bergbeklimster van Nepal was. Major oops: way to go Lot, de eerste blunder heb je al te pakken en je bent nog niet eens één uur in het land.... Waar gaat dit heen?

De daaropvolgende dagen bleven de blunders uit en bleek het solo reizen mij beter af te gaan dan gedacht. Ik stond heerlijk vroeg op, settelde mij met een ontbijtje in de hotel-tuin om te bloggen en ging op souvenirsjacht in de drukke winkelstraten van Kathmandu. De rest van de dagen stonden in het teken van voorbereiding. Voorbereidingen op onze zware trektocht door de Himalayas. Voorbereidingen voor alle blogs en vlogs die deze reis zouden gaan vereeuwigen. Voorbereidingen, maar vooral ook genieten van de luxe en de fysieke rust die Kathmandu te bieden had voor we back to basic zouden gaan. Mijn uitrusting werd gecheckt, de laatste spullen werden ingeslagen en er werd traditiegetrouw afgesloten met een laatste avondmaal bestaande uit veel vlees en groente: iets wat de daaropvolgende weken uit mijn voedingspatroon geschrapt zou worden. Het was die bewuste avond: nietsvermoedend zat ik, not so Fit Girl-ish, aan mijn gin-tonic te lurken terwijl alles begon te schudden. Waar veel Nepalezen opveerden uit hun stoel, zenuwachtig door de ruimte ijsbeerden en benauwde kreten slaakten, had ik een bijna tastbaar vraagteken boven mijn hoofd hangen. Weer eentje die ik van mijn bucketlist kon afstrepen: het was een naschok van de aardbeving die Nepal eerder al zo hard getroffen had. Ondanks dat deze korte beving een goede afloop kende, fungeerde hij voor mij als een reality-check: er zaten wel degelijk risico's aan de reis die we de komende week af zouden gaan leggen met team Mission Summit. Mijn gezonde spanning begon zich weer naar de oppervlakte te werken: morgen is het dan zo ver, let the adventure begin!

Ben jij benieuwd op welk avontuur ik ben geweest? Lees dan dit artikel: Fit Girl Lotte goes Mission Summit!. Inmiddels zijn wij weer veilig terug, maar Niels, oprichter van Mission Summit én MS-patient, is nog steeds in de Himalayas en hoopt de komende weken naar de top van de Mount Everest te kunnen klimmen. Waarom? Om zoveel mogelijk geld op te halen voor Stichting MS research voor verder onderzoek naar MS. Je kunt nog steeds doneren voor onze actie via deze link & houd ook mijn instagram (@lifewithlot) in de gaten: ik mag namelijk onwijs toffe prijzen verloten onder alle donateurs!

Omdat ik jullie niets wil onthouden van deze onwijs indrukwekkende trip, zal ik mijn dagboek in delen posten: so stay tuned voor part II.

Liefs, 

Lot