Kort geleden vertelde ik jullie dat ik op avontuur zou gaan. Niet zomaar een avontuur, nee: een avontuur dat nú al een onuitwisbare indruk op mij heeft gemaakt! Over slechts anderhalve week vlieg ik naar Kathmandu om daar, samen met Team Mission Summit, de Mount Everest te beklimmen voor MS: Fit Girl Lotte goes Mission Summit.
1 op de 1000 Nederlanders is slachtoffer van MS
Ik vertelde in datzelfde artikel dat maar liefst 1 op de 1000 Nederlanders slachtoffer is van deze genadeloze sluipschutter. 1 op de 1000, alleen al in Nederland. Ik schrok van dit getal en had eerlijk gezegd géén idee dat het zó ernstig was. Sinds ik dit avontuur ben begonnen, realiseer ik mij meer en meer hoe groot de impact is wanneer je de diagnose MS met je meezeult. De topper Niels van Buren zeult deze diagnose tijdens onze expeditie zelfs helemaal mee naar de top van de Mount Everest. Kon hij het maar daar laten: begraven onder een hoopje sneeuw, traditiegetrouw afgetopt met een Nederlands vlaggetje. Kon hij het maar daar laten en er nooit meer last van hebben: if only…..
Door ditzelfde avontuur ontmoette ik ook de mooie, jonge Fit Girl Maartje Havermans (25). Ik volgde Maartje al een tijdje via instagram, ze inspireert mij en houdt mij gemotiveerd: we hebben immers enorm veel gelijkenissen. Zo is ook Maartje meer dan 20 kilo afgevallen en draagt ze haar stempel Fit Girl dagelijks met trots. Dat Maartje ook een andere stempel in haar bezit had werd mij later pas duidelijk. Eerlijk gezegd zou ik willen dat ik dit artikel nooit had hoeven schrijven, want je raadt het al: ook die mooie, jonge Maartje zeult de diagnose MS met zich mee. Lees haar verhaal hier…
De diagnose
Oktober 2013, inmiddels alweer bijna drie jaar geleden. Ik was een hele normale jonge meid die vol in het leven stond. Ik werkte fulltime in de horeca en was inmiddels al flink wat kilo’s kwijt. Dit laatste heeft er voor gezorgd dat ik een nieuwe passie ontwikkelde: koken, bakken en sporten zoals een echte Fit Girl betaamt. De gaatjes die nog overbleven in mijn agenda vulde ik met avondjes stappen, etentjes en andere dingen die iedere jonge meid doet. Terwijl ik genoot van mijn drukke bestaan, de vermoeidheid negerende, groeide er iets in mij. Ik was mij hier natuurlijk totaal niet van bewust: iedereen die in de horeca werkt zal immers erkennen dat vermoeidheid een van je vaste klanten is.
Terugkijkende weet ik dat het dáár al begon, dat dat de eerste tekenen waren. Niet lang daarna bekroop het volgende symptoom mij, beginnend bij de puntjes van mijn tenen. Een tintelend en doof gevoel dat voor mij pas alarmerend werd toen het langzaamaan mijn hele voet opeiste en, als een doorgewinterd commando, genadeloos verder marcherend naar mijn benen. De huisarts startte zijn anamnese en schreef dit beangstigende gevoel in mijn benen toe aan een zouttekort door mijn té gezonde levensstijl. Terugkijkend op de situatie was ik op dat moment ook wel erg obsessief bezig met afvallen. Met mijn diagnose op zak verliet ik de huisartsenpraktijk, maar gerust was ik niet. Terecht, bleek later. Nadat het gevoel mijn volledige benen had veroverd, zette het gestaag door naar mijn romp. Ik herinner mij dat gevoel nog als de dag van gister. Het was alsof er een hele strakke band om mijn buik heen zat die een oneindige hoeveelheid druk op mijn buik uitoefende. Ik ben echt niet iemand die de deur plat loopt bij de huisarts, integendeel zelfs. Toch ben ik weer terug gegaan. Ik ken mijn lijf en ik wist zeker dat er iets niet goed zat. Wederom herhaalde mijn huisarts het hele riedeltje en deze keer was de diagnose: onbewuste hyperventilatie. Hij schreef mij een kalmeringsmiddel voor om dit te verminderen, wat tot gevolg had dat mijn vermoeidheid naar een heel ander level werd getild. De aanhouder wint bleek later, enkele dagen later lag ik onder de MRI waar Q-music het oorverdovende geluid moest bestrijden. De uitslag zou een maand op zich laten wachten en mijn geduld werd voor de zoveelste keer op de proef gesteld.
Dit ging echter ook gepaard met steeds heftiger wordende en angstaanjagende symptomen. Mijn benen begonnen te protesteren, normaal lopen zat er gewoonweg niet meer in. De wanhoop nabij baande ik mij weer een weg naar mijn huisarts, die uiteindelijk voor een opname in het ziekenhuis heeft gezorgd. Door middel van een ruggenprik testten ze mijn hersenvocht. Diezelfde dag moest ik ook starten met een drie dagen durende prednison-kuur die mijn klachten zou verminderen. De eerste twee dagen spendeerde ik in het ziekenhuis met een infuus in mijn hand. De derde dag mocht ik naar huis en hoefde ik alleen voor de kuur even naar het ziekenhuis. Ik voelde opluchting: dit zou ervoor zorgen dat alles weer ‘normaal’ zou worden. Niets bleek echter minder waar. De klachten verergerden eerst flink voordat er überhaupt een spoor van verlichting te bekennen was. Na drie weken volgde de uitslag. Op 21 oktober 2013 kreeg ik, Maartje Havermans, de diagnose Multiple Sclerose.
Ik heb MS, en nu…..
Alles wat er na de uitspraak van dát vonnis door de arts werd gezegd is compleet aan mij voorbij gegaan. In mijn slechte weken heb ik namelijk het stomste gedaan wat je in zo’n situatie kan doen: mijn symptomen googelen. Multiple Sclerose was een van de eerste diagnoses die Google op mij los liet, met alle bijbehorende horrorverhalen. Ik was gedoemd, mijn leven eindigde hier. De werkelijkheid was echter dat ook met deze diagnose de zon iedere dag weer op zou komen en ik er mee moest leren leven. Terugkijkend heeft dit proces van acceptatie niet heel lang geduurd. Ondanks het feit dat ik veel dingen op heb moeten geven, waaronder mijn fulltime horeca-baan, vond ik stukje bij beetje mijn balans en leerde ik met mijn MS omgaan.
1 op de 1000 Nederlanders is slachtoffer van MS
Mijn lichaam werd mijn kompas, waar ik blindelings op moet afgaan. Moet ja, want wanneer ik mijn eigen route uitstippel en alle stop-bordjes negeer raakt mijn motor oververhit en krijg ik een terugval. Ik heb namelijk de variant van MS die werkt in aanvallen: zolang ik goed naar mijn lijf luister, mijn leven plan en uitbalanceer gaat het eigenlijk best prima met mij. Doe ik dit niet? Dan slaat mijn MS genadeloos toe en worden de meest simpele lichamelijke functies voor mij bijna onmogelijk. Die aanvallen zijn verschrikkelijk. Lopen, praten en ademen, eigenlijk gewoon het in leven blijven, worden ontzettend zwaar en vermoeiend. Die momenten zijn onwijs beangstigend: de controle over je lijf is op zo’n moment ver te zoeken. Gelukkig komen deze aanvallen, zolang ik rustig leef en mijn energie doelgericht inzet, momenteel nog maar weinig voor. Ik ben hierdoor bewuster geworden, zowel van mijn lijf als van mijn algehele leven. Voorheen leefde ik met de dag, deed ik waar ik zin in had en dacht ik niet aan de toekomst. Ook at ik obsessief clean en sportte ik veel te veel waardoor ik mijn lichaam nauwelijks de kans gaf om te herstellen. Vooral in de eerste maanden na mijn diagnose was mijn MS een confronterende spiegel. Eentje met driedubbele optische zoom, die ervoor heeft gezorgd dat ik nu een stuk minder kortzichtig ben. De dingen die ik voorheen als vanzelfsprekend zag, waardeer ik nu enorm. Tegenslagen ervaar ik niet snel meer als tegenslagen. Zo realiseer ik mij nu ook als nooit te voren dat ik ongelimiteerd blij mag zijn met hoe het momenteel met mij gaat.
Hulde aan Mission Summit!
Toen ik hoorde dat Lotte zich hard ging maken voor Stichting MS Research vond ik dat meteen geweldig. Ondanks dat het nu erg goed met mij gaat, weet ik dat dit morgen ook heel anders kan zijn. Daarnaast zijn er veel mensen die dagelijks erg veel last hebben van hun MS. Die hun dagen in bed spenderen omdat de meest basale fysieke handelingen al te veel gevraagd zijn. Voor die mensen, en voor mij, is het vinden van een genezing eigenlijk al te laat. Maar ik weet zeker dat zij het met mij eens zullen zijn dat wij ontzettend graag willen dat anderen deze ziekte bespaard zou kunnen blijven. Een MS- vrije wereld. Ja, dat zou geweldig zijn. Ik wil daarom Lotte onwijs veel succes wensen tijdens haar expeditie naar het Mount Everest Basecamp en ga haar zeker steunen. Dit geld gaat namelijk niet naar haar of naar Fitgirlcode. Nee, dit geld gaat écht naar waar het hoort: namelijk naar Stichting MS Research zodat zij verder kunnen met hun zoektocht naar een genezing voor MS. Doneren kan via deze link. En serieus lieve mensen, iedere euro telt en helpt ons echt!
LEEF!
Tot slot wil ik jullie graag meegeven om van het leven te genieten, Fit Girl of niet. Hoewel gezond en fit zijn de kwaliteit van je leven enorm verbetert, is er zeker ook meer in het leven dan een afgetraind lichaam en zichtbare abs. Geniet van de kleine dingen en blijf niet te lang in de tegenslagen van het leven hangen: beweeg met ze mee, er is ALTIJD een andere mogelijke weg! Dit laatste geldt ook voor je doelen en toekomst. Wil je iets bereiken in het leven? Ga er dan voor de volle 100% voor en laat je leven niet leiden door de ‘wat als’-en. Ik wil bijvoorbeeld ontzettend graag mijn eigen praktijk beginnen wanneer ik mijn opleiding gewichtsconsulent en sportvoeding heb afgerond. Helaas wordt dit bemoeilijkt door de overheid gezien ik MS heb en ze er dus vanuit gaan dat ik dit niet kan, maar ik kom er wel: hoe dan ook! Zorg dat JIJ je leven leidt en niet andersom, the sky isn’t even the limit. En als allerlaatst: geniet van je Fit Girl bestaan en van iedere work-out die je kan doen. Dit vrije bewegen is helaas niet voor iedereen weg gelegd.
Begin iedere workout met een dansje
Wauw. Nooit had ik verwacht dat het interview met Maartje mij zoveel zou doen. Het uitwerken hiervan heeft me dan ook meerdere dagen gekost. Ik hoop dat het jullie Fit Girls ook aan het denken zet. Dat jullie voortaan iedere workout beginnen met een dansje en een immens grote lach op je gezicht. Ik hoop dat jullie, net als ik, geïnspireerd raken door Maartje en door haar kijk op het leven nu.
Zoals Brace zingt: ‘Vraag jezelf eens af, ben je blij met het leven dat je leeft elke dag. En waar vind je de kracht om te doen wat je voelt, ook als niemand je snapt.’. Dat is denk ik één van de belangrijkste inzichten die ik heb overgehouden aan dit interview: Leef je leven zoals JIJ dat wil en laat je daardoor niet leiden door eventuele angsten of meningen van anderen.
Ik wil Maartje graag enorm bedanken voor haar openhartigheid naar mij, maar zeker ook naar jullie. Maartje, ik vind je onwijs krachtig en heb diep respect voor de manier waarop jij omgaat met deze verschrikkelijke ziekte. Jij hebt ervoor gezorgd dat ik vol vastberadenheid naar Nepal vlieg op 7 april. Lieve Maartje, deze is voor jou!
Wil jij Maartje ook volgen? Dat kan via Instagram!
Noot van de redactie: Inmiddels is Lotte weer terug en volgt er binnenkort een verslag van haar reis.
