De balans vinden tussen twee uitersten

Wekelijks zie ik de meest inspirerende Fit Journeys voorbijkomen op #FITGIRLCODE. Het is een van mijn favoriete categorieën op de site. Maar mijn eigen Fit Journey op 'papier' zetten, nope, dat had ik nog niet eerder gedaan. Toch denk ik dat ik er een hoop meiden mee kan inspireren, en dat is dan ook de reden dat ik vandaag mijn verhaal met jullie ga delen!

Altijd al te zwaar

Na mijn tiende jaar ben ik altijd een beetje te zwaar geweest. Iedere maand kwam er weer wat gewicht bij en op een gegeven moment kreeg ik te horen dat ik obesitas had. Het was geen makkelijke tijd, maar dat kwam vooral door het feit dat ik me op school niet fijn voelde. Ik paste niet echt ergens bij en voelde me altijd een buitenbeentje. Ik heb veel geprobeerd: regelmatig op bezoek bij de diëtiste, vaak sporten en gezonder eten. Maar dit ging telkens weer mis. Het knopje wilde maar niet omgaan en daarom bleven de kilo's zich opstapelen.

Tijd voor verandering

Toen ik op de middelbare school kwam wilde ik het anders aanpakken. "Afvallen, dat moet toch niet zó moeilijk zijn?" Dacht ik. Ik verdiepte me in gezonde voeding en haalde al mijn informatie van internet. Ik begon met Zumba en ging met mijn moeder steeds gezonder koken. Ik begon er zowat lol in te krijgen en de kilo's vlogen eraf. Twee keer in de week zumba veranderde in vijf keer in de week zumba en de porties van mijn gezonde recepten werden kleiner. De grens van gezond gewicht had ik al lang en breed bereikt, dus afvallen was niet meer nodig. Toch lukte het me niet om te stoppen. Na school reed ik iedere dag direct naar de sportschool om mijn dagelijkse portie cardio te doen. De sfeer in huis werd grimmig en ik zat eigenlijk alleen maar chagrijnig op mijn kamer. Na een aantal maanden bleef mijn menstruatie uit en voelde ik me constant licht in mijn hoofd. Ik was dan misschien wel dun maar alles behalve blij met mezelf.

Een schreeuw om hulp

En hoewel je zou denken dat je met deze symptomen makkelijk hulp zou kunnen krijgen, was dit bij mij niet het geval. Van mijn gezonde verstand was weinig over, maar nog net genoeg om in te zien dat dit anders moest. Mijn ouders zagen dit uiteraard ook en we hebben overal aangeklopt voor hulp. Helaas zonder resultaat. Ik zakte steeds dieper weg in mijn eetstoornis tot dat het zijn grens had bereikt. Eten ging simpelweg niet meer en ik wilde niets liever dan met de gordijnen dicht in bed liggen. Van de gelukkige Roos was helemaal niets meer over. We zijn naar de spoedeisende hulp gegaan en ik werd direct opgenomen. Ik mocht mijn verjaardag vieren in een ziekenhuisbed en mocht eens in de week iemand uitnodigen. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat dit de naarste weken van mijn leven waren. Toch begrijp ik dat dit wel nodig was, zolang ik niet at kon ik ook niet beginnen met mijn herstel. En wanneer je al in huilen uitbarst wanneer er een rijstwafel met kaas voor je neus staat, dan weet je dat er echt iets moet gebeuren.

Het roer om

Een eetstoornis zet je niet zomaar even aan de kant, helaas. Na mijn opname heb ik jarenlang verschillende soorten therapie gehad. Sommige haalde vrij weinig uit, maar bij andere sessies voelde ik me een stuk beter. Het is denk ik rond 2012 geweest dat ik me echt beter begon te voelen. Ik kon weer leuke dingen doen met vriendinnen, eten thuis en buiten de deur ging redelijk goed, en ik had weer zin in het leven. In mijn examenjaar leerde ik mijn lieve vriend kennen en dat heeft ook heel veel voor me veranderd. Ik voelde me weer helemaal compleet en in balans: Ik had geweldige vriendinnen die me door dik en dun (letterlijk..) hebben gesteund, ik kreeg verkering met de liefste jongen ooit en ik had het weer naar mijn zijn in mijn gezin. We hadden nooit gedacht dat ik direct daarna al op mezelf kon gaan wonen in Amsterdam maar het is me gelukt, YES!

Natuurlijk zit ik soms niet lekker in mijn vel en heb ik moeite met mijn 'gezonde' manier van leven. Maar gelukkig houdt het daar ook op. Ik ben sinds ik op mezelf woon nooit meer teruggevallen op mijn slechte gewoontes en weet nare gedachtes altijd weer van me af te schrijven. Anorexia is een nare eetstoornis en er voor 100% van genezen is lastig. Toch heb ik het gevoel dat ik de goede weg op ga en het zo veel mogelijk achter me kan laten. Want ondanks dat het heel veel jaren van mij heeft verpest, ben ik er 10x sterker uitgekomen.

Strong to fit

Het sporten heeft in die jaren altijd een vervelende ondertoon gehad. Ik deed het absoluut niet meer voor mijn plezier en daar moest verandering in komen. Ik ben nadat ik op mezelf ging wonen best wat kilo's aangekomen. Maar afvallen wanneer je zo'n geschiedenis hebt als ik, kan best pittig zijn. Daarom sprak ik met mezelf af dat ik gewoon gezond ging eten en ging sporten. Dan zou mijn eigen lichaam vanzelf wel weer terug komen. En dat lukte, ik ging 'gewoon' 2 keer in de week sporten en creëerde een gezond eetpatroon. Inmiddels ben ik een halfjaar bezig met krachttraining en ik heb me nog nooit zo goed gevoeld. Ik voel me gelukkig, fit en stiekem vind ik mijn lichaam er helemaal prima uit zien. Ik heb het gevoel dat ik mijn perfecte ritme gevonden heb. Ik kan weer genieten van heerlijk gezond én ongezond eten en ik kan ongedwongen gaan sporten wanneer ik wil. Afvallen dat wil ik niet en gelukkig gebeurt dat ook niet. Ik kom zelfs aan in spieren en gek genoeg doet het me niets. Het gevoel van gelukkig zijn is zo veel meer waard, en ik ben heel blij dat ik dat nu kan inzien.

Het voelt best gek, om mijn hele verhaal zomaar online te gooien. Toch weet ik dat er een hoop meiden zijn die momenteel in hetzelfde schuitje zitten als waar ik een aantal jaar geleden in zat. Tegen jullie wil ik zeggen: schaam jezelf niet omdat je een eetstoornis hebt en denk niet dat je er alleen voor staat. Er zijn heel veel mensen die je willen helpen, probeer er dus over te praten! <3