Raceverslag: een natte Dam tot Damloop
Ja, het regende… De hele dag lang. Toch was de Dam tot Damloop écht een feestje! En liep ik bijna het hele eind met een smile op mijn gezicht. Lees mijn raceverslag.
De weersvoorspellingen beloofden al niet veel goeds en de herfst is afgelopen weekend officieel ingeluid. Dit zorgt voor enige inpakstress. Want ja, na maanden alleen in een korte broek en top hardlopen weet ik echt niet meer wat ik aan moet met 12 graden en regen. Help! Ik stop het Damloop tasje vol met droge kleding voor achteraf en neem voor de zekerheid ook nog een lang hardloopshirt mee.
Als we ‘s ochtends vroeg richting Zaandam vertrekken is het gelukkig nog droog. Na een fijne autorit (wat is het heerlijk rustig op de weg om 8 uur ‘s ochtends) komen we aan in Zaandam. Met een pendelbus gaan we naar de start van de Damloop in Amsterdam en ondertussen begint het al zachtjes te regenen. We kijken eerst de start van de dames en dan ga ik richting mijn startvak. Tijd om mijn jasje af te geven. Brrr! In het startvak probeer ik me warm te houden door wat heen en weer te springen en om 11:00 klinkt dan eindelijk het startschot.
Van start
Zodra ik begin te rennen heb ik geen last meer van de kou. Ik zwaai nog even naar mijn zusje, die langs de kant staat als supporter en ga dan de 16 kilometer tegemoet. Al snel hoor ik de trommels die in de verte door de IJtunnel knallen. Op dit moment verheug ik me na vorig jaar het meest. Kippenvel momentje! (En dit keer niet door de kou ;) Door de adrenaline en het heerlijke ritme van de trommels vlieg ik de IJtunnel in, er uit gaat alleen iets moeizamer. Eenmaal de tunnel uit merk ik dat ik echt even moet bijkomen, want zo’n klimmetje is toch best wel pittig.
De kilometers die volgen verbaas ik me over de vele enthousiaste toeschouwers. Niet alleen de lopers laten zich niet tegenhouden door het slechte weer, ook de toeschouwers staan gewoon langs de kant te supporten. Niemand lijkt het uit te maken dat het regent. Regenponcho’s, paraplu’s, partytenten… Alles is uit de kast getrokken om er ook deze regenachtige editie weer een feestje van te maken. De straten zijn versierd met vlaggetjes en uit veel huizen klinkt muziek.
Ondertussen ben ik weer aardig bijgekomen van de IJtunnel en probeer ik weer wat te versnellen. Ik weet dat het tussen kilometer 9 en 14 iets lastiger gaat worden. Maar ik weet ook dat op kilometer 13 de ASICS cheerzone is, een mooi punt om naar uit te kijken. Op het rustige stuk zet ik daarom mijn eigen muziek wat harder en probeer ik nog iets te versnellen. Bij de cheerzone geef ik wat high fives en dan is het aftellen tot Zaandam dichterbij komt.
Op naar de finish
De laatste kilometers maken de supporters er weer echt een feestje van. Het is hier altijd iets drukker, maar ik heb geen “last” van de andere lopers en kan dus blijven versnellen. Onder luid gejuich pers ik er nog een eindsprint uit tot de finish. Waar ik overheen kom met een tijd van 1 uur, 26 minuten en 34 seconden. Wauw! Zoveel sneller dan verwacht. En een stuk sneller dan de Dam tot Damloop van vorig jaar.
Na een paar (doorweekte) finishselfies loop ik snel door om mijn medaille in ontvangst te nemen. Dan op naar mijn tas met spullen. Ik merk dat ik heel snel afkoel en kan niet wachten tot ik mijn jasje heb. Gelukkig is hier alles weer super geregeld en kan ik mijn spullen snel in ontvangst nemen.
Hierna vertrek ik richting het Damplein voor een welverdiend broodje en wat drinken in de ASICS tent. Na wat laatste foto’s duik ik de kleedruimte in om droge kleding aan te trekken en warm ik langzaam op. Met de pendelbus vertrekken we richting Zaandam en onderweg naar huis maken we nog een korte pitstop bij de McDonald’s voor een McFlurry #cheatday. Thuis kruipen we heerlijk op de bank om de laatste loper(s) over de finish te zien komen.
Wat was het een feestje! Wie heeft er dit jaar nog meer meegedaan aan de Dam tot Damloop?
Wil je meer van mij zien? Lees dan al mijn artikelen of volg me op Instagram op @Nathalie2605.
