Mijn naam is Elise en ik ben vanaf heden de gloednieuwe gastblogger van FGC. Naast het schrijven van leuke en inspirerende lifestyle blogs zal ik jullie ook meenemen in mijn journey naar een nieuwe, energieke en vooral gezonde lifestyle. Mijn baseline vanaf nu is om een gezond en gelukkig leven te leiden door middel van gezond eten, trainen en het gevecht met de negatieve gedachtes aan te gaan en deze te vervangen met positieve.
Hi there! Een tijdje terug schreef ik over mijn road to recovery (link naar eerste artikel) en mijn doel om mee te mogen rennen in de studenten estafette de Batavierenrace. Zoals de titel waarschijnlijk al heeft verklapt: YES, dit is me gelukt! Benieuwd hoe de rit is verlopen en hoe het inmiddels met mij gaat? Dat zal ik jullie vandaag uitgebreid vertellen.
Ja-woord
In januari schreef ik mijn eerste artikel, dat in maart werd gepubliceerd hier op FCG. In dit artikel vertelde ik dat ik mee wilde rennen met mijn huisgenoten tijdens de Batavierenrace. Destijds mocht ik nog niet hardlopen van mijn diëtiste en dit kon eigenlijk fysiek ook nog helemaal niet. Toen ik begin maart het laatste stapje naar een gezond gewicht zette, mocht ik na wat afspraken te hebben gemaakt over extra voeding, eindelijk één keer per week weer hardlopen. Ik was door het dolle heen!
De Batavierenrace
De Bata: Je weet precies wat het is en wat het inhoudt, óf je hebt er echt nog nooit van gehoord. De grootste estafetteloop ter wereld, wordt jaarlijks gehouden in April en wordt gelopen van Nijmegen naar Enschede door 8500 studenten in heel Nederland. Tevens zijn er elk jaar zo’n 700 medewerkers actief. Yep, het is een flink evenement! De race is onderverdeeld in 25 etappes verspreid over een nacht-, ochtend- en middagploeg, met zowel heren- als dames etappes. Elke etappe wordt gerend door een renner, vergezeld door een fietser uit zijn team, die elkaar op een wisselpunt afwisselen. De overige renners van een ploeg crossen in een voor de Batavierenrace kenmerkend wit busje met startnummer in het achterraam, van wisselpunt naar twee wisselpunten verder om de renner en fietser te vervangen. Zodra alle renners binnen zijn gekomen in Enschede en hebben uitgerust op de camping van de Universiteit Twente (of natuurlijk thuis als je er woont, zoals ik), barst er ‘s avonds een groot feest los in verschillende grote feesttenten. Hier gaan zowel renners als niet-renners heen, maar toch is het net even wat leuker en specialer als je het feest echt hebt ‘verdiend’, zeg maar 😉
Trainen
In de eerste week van maart trainde ik voor de eerste keer. Meteen na mijn eerste paar stappen, besefte ik weer waarom ik het altijd zo leuk vond: het gevoel even ‘vrij’ te zijn, te kunnen denken, maar tegelijkertijd verstand even op nul. Het was ook perfect weer: niet heel koud, het zonnetje op mijn gezicht en een licht briesje. Het voordeel van wonen op de campus is dat je echt héél veel verschillende routes kan rennen, variërend van door het bos, tot langs de weg, tot zigzaggend tussen de studenten door op de campus. Zo kan ik mijn run altijd aanpassen op waar je zin in hebt. Voor mijn eerste keer rennen in een half jaar koos ik voor een route van een bescheiden 5 kilometer en besloot ik per kruising welke kant ik op wilde. Zo kwam ik door de weilanden, het bos en over de campus. Het was heerlijk en ik genoot dan ook écht van iedere seconde. Tot mijn hele grote verbazing was mijn conditie niet eens verschrikkelijk erg ingezakt: ik had 4.9 kilometer gerend met een snelheid van 10.5 km per uur. Hoewel het nog lang niet de snelheid was die ik wilde en ooit had, was dit echt een meevaller.
Na die eerste keer, trainde ik regelmatig één of twee keer per week, zowel iets kortere (4.5km), als voor mij iets langere (8km) afstanden. Ook kocht ik als cadeautje aan mezelf een nieuw paar hardloopschoenen, die beauties die je hierboven ziet!
Hét moment
20 op 21 april was het dan eindelijk zo ver! Ik mocht in de nachtploeg, om half vijf ‘s ochtends de 6.8km etappe gaan rennen! Hoewel ik de weken van tevoren niet echt zenuwachtig was, kwam dat in de laatste week ervoor wel. Ik wilde mezelf namelijk wel echt bewijzen dat ik de etappe met minimaal 12 km/u kon gaan lopen. Echter was ik de week voor de Bata op vakantie met mijn vriend (die ook mee rende), maar ondanks onze goede voornemens nog te gaan trainen op vakantie, is dit erbij ingeschoten door het overmatig genieten en het ontzettende warme weer. Oeps. Gelukkig konden we er om lachen én begonnen we goed uitgerust aan de nacht etappe 😉 Om 4.39 uur verscheen het startnummer 138 op het scherm en moest ik klaar gaan staan. Na een snelle wissel was ik onderweg. Het was nog heerlijk donker, lekker koel en ik rende als een speer. Helaas begon ik de eerste twee km iets te snel met 13.9 km/u, waardoor ik later ben afgezakt 12.1 km/u. Dit heb ik gelukkig wel vastgehouden, waardoor dit uiteindelijk ook mijn gemiddelde snelheid was over de gehele 6.8km. Onderweg ben ik niet één keer ingehaald en heb ik zelf zo’n 10-15 mensen voorbij gerend. Wat was ik trots, zeg! Na het rennen moest ik nog 5km meefietsen met een ploeggenoot en toen waren de nachtetappes alweer voorbij. Onze ploeggenoten stonden ons op te wachten bij de finish en haalden ons schreeuwend binnen. Ook kreeg ik een mooie opmerking over mijn pretbek, want ik kon de lach toch echt niet van mijn gezicht krijgen! Die lach had ik al de hele dag moeite mee, ook al voordat de Bata van start was gegaan, zoals je hierboven wel kan zien.
Wat was ik trots en wat was het leuk! ‘s Avonds heb ik uiteraard nog even gefeest, maar dit was van korte duur omdat mijn nachtrust van korte duur was vanwege de race.
Recovery update
Sinds het eerder genoemde artikel uit maart, is er vrij veel veranderd. Terug in januari zat ik er vrij slecht bij: door het lange wachten op de 4daagse behandeling en het tumult van de feestdagen in december werd de situatie in mijn opzicht alleen maar uitzichtlozer. Het strenge patroon qua voeding dat ik voor mezelf had opgebouwd en moest vasthouden om genoeg binnen te krijgen, was verzwakt, ik had nog meer ‘verboden’ producten voor mezelf en ik had medicatie nodig om te kunnen slapen en om rust te hebben in mijn hoofd. Nu, bijna vier maanden later, is de pré-behandeling van vier uur per week sinds een week over gegaan naar de intensieve deeltijdbehandeling van vier dagen per week, waar ik uiteindelijk een half jaar op heb moeten wachten sinds ik besloot de knop om te zetten. Ook heb ik mezelf in de afgelopen vier maanden mentaal weer een extra zetje kunnen geven: ik zie eindelijk weer licht aan het einde van de tunnel. Ik krijg weer zin om dingen te ondernemen, lekker bezig te zijn, te praten en af te spreken met mensen. Wel is de therapie zwaar en ik moet ook echt werken aan het eetpatroon vasthouden, niet obsessief sporten en mijn mindset veranderen. Nu pas merk ik hoe makkelijk ik de gehele tijd van me liet winnen, nu ik buiten de therapie om ook het ritme van lunch, tussendoortjes en een warme maaltijd van de therapie moet vasthouden en dit dus echt zélf moet doen. Telkens weer zei ik veel te gemakkelijk nee tegen eten waar ik tegen de stoornis had moeten vechten voor een ja. Daar moet ik dan af en toe wel leuke afspraken met vriendinnen links voor laten liggen omdat de stoornis anders een veel te gemakkelijke uitweg ziet om maaltijden over te slaan. Het idee dat deze gezellige afspraken altijd nog gaan kunnen, deze dan een stuk leuker gaan zijn en ik tegen die tijd zelfs wel écht met plezier naar dat sushi restaurant kan gaan en dat wijntje kan nemen zonder daarna dat verschrikkelijke schuldgevoel heb. Plus die gigantische drang om te gaan hardlopen, wandelen en nog meer obsessief bewegen. Daar werk ik nu hard voor en ik kan dan ook zeggen dat ik écht die strijd aanga. Gelukkig heb ik ontzettend veel steun van mijn vriend, huisgenoten, vriendinnen en groepsgenootjes van therapie.
Mocht jij jezelf per toeval herkennen in mijn verhaal, weet dat je niet alleen staat en dat er echt mensen zijn die je willen en kunnen helpen. Onthoud alleen dat mensen niet in jouw koppie kunen kijken en niet altijd weten wat jij doormaakt. Hoe eng het ook is, probeer altijd iemand in vertrouwen te nemen.
Ik heb goede momenten en ik heb slechte momenten, maar het hoort er allemaal bij. Mijn vakantie en de Batavierenrace waren voor mij zeker een goed voorproefje van hoe leuk het leven weer kan gaan zijn. Het einde van de tunnel heb ik dan misschien nog niet bereikt, maar ik ben onderweg én al een heel stuk verder dan dat ik was.
