Raceverslag: Nathalie's Rotterdam Marathon

Om half 7 gaat de wekker. Vandaag is het dan eindelijk zo ver. 8 april, de dag die al maanden in mijn agenda omcirkeld staat. De dag van de Rotterdam Marathon! Gek genoeg heb ik vannacht heerlijk geslapen, en dat terwijl ik al weken zenuwachtig ben...

De weken voor de marathon

Laat ik beginnen met een korte terugblik op de laatste weken. In mijn laatste marathon blog schreef ik dat mijn trainingen goed gingen. Ik had de 30 kilometer training erop zitten. Hierna vertrok ik voor 3,5 week naar Thailand. Hier heb ik heel wat mooie, wel wat “kortere” rondjes gemaakt.

Bij terugkomst in Nederland liep ik 32 kilometer. Dit was zwaar, maar ging prima. De training erna liep ik super snel, maar zeurde mijn knie. Met nog 4 weken tot de marathon had ik een knieblessure. Ik kan niet omschrijven hoe rot dit was. Opeens kwam mijn grote droom wel heel erg in gevaar.

De weken voor de marathon bestonden dus uit enkele korte en pijnlijke rondjes, meerdere bezoekjes aan de fysio en vooral veel rust. Ik heb nog 1 keer een halve marathonafstand kunnen lopen. Het enige wat ervoor zorgde dat ik een beetje hoop hield. Na eindeloos piekeren en twijfelen besloot ik toch te starten. Ik wil dit evenement zo graag mee maken. Al is het maar de start en de eerste kilometers over de Erasmusbrug...

De marathon: van start

Zo stond ik dus bij aan de start van de Rotterdam Marathon. Geen idee hoe ver ik zou komen en of ik de finish zou halen. Als ik eerlijk ben verwachtte ik van niet. Nadat we samen met Lee Towers You’ll never walk alone hebben gezongen (kippenvelmomentje) klinkt om 10:00 uur het eerste startschot. Om 10:14 uur zijn ik en mijn vriend aan de beurt. Na een high five gaat hij er vandoor. Ik begin te rennen op mijn eigen tempo. Let's go!

De marathon: kilometer 1 - 5

Direct staat de Erasmusbrug op het programma. Pittig! Al snel begint mijn knie pijn te doen. Na 3 kilometer schiet het dan ook al door mijn hoofd dat ik dit nooit ga halen. Als dit zo doorgaat moet ik maar stoppen bij 5 kilometer. In een laatste wanhopige poging trek ik het tape van mijn knie af. Voor mijn gevoel veroorzaakt dit alleen maar meer pijn. Ik loop weer door en de pijn neemt iets af. Ook de kilometers erna blijft mijn knie iets zeuren, maar niet ondraaglijk. Ik begin er weer in te geloven.

De marathon: kilometer 5 - 25

Zo vliegen de kilometers voorbij. Van 10 tot en met 14 kilometer is het rustig op het parcours, maar daarna worden we weer vooruit geschreeuwd door de vele toeschouwers. Geluksmomentje!

De marathon: kilometer 25 - 30

Vanaf kilometer 25 voel ik dat mijn benen vermoeid beginnen te raken. Ik zie op tegen het rondje Kralingse Plas en probeer van punt naar punt te leven. Eerst nog een keer die Erasmusbrug over. Ik heb het gevoel dat ik stil sta als ik omhoog moet, maar probeer te blijven rennen (of iets dat erop lijkt). Op naar de 30 kilometer. Langs het centrum en dan richting het Kralingse Bos.

De marathon: kilometer 30 - 40

Ondertussen worden mijn benen zwaarder en zwaarder. Hier besluit ik voor het eerst een stukje te wandelen. Bij kilometer 32 kan het aftellen beginnen, nog 10 te gaan. Maar wat is 10 kilometer dan nog ver. Gelukkig weet ik dat mijn supporters langs de Kralingse Plas op mij wachten. Dit zorgt ervoor dat ik mezelf maar weer aan het rennen zet. Het rennen wissel ik rond de Kralingse Plas steeds vaker af met lopen. Iedere keer kost het meer moeite om mijn benen weer in beweging te krijgen.

Op 36 kilometer komt mijn zusje naast me rennen. Zij sleept me er doorheen tot kilometer 38. Met haar bemoedigende woorden in mijn hoofd weet ik toch steeds weer mijn ene been voor het andere te zetten. “Kom op, het is nog maar 5 kilometer!” “Je gaat dit hoe dan ook halen.” “Hoe vaak heb je geen rondje van 5 kilometer gerend?” “Je kunt het!!”. 5 kilometer heeft nog nooit zo lang geleken… Bij kilometer 38 sta ik er weer alleen voor. Zij gaan richting de finish om mij op te wachten. Ik besluit dat ik nog 1 keer mag lopen.

De marathon: kilometer 32 - 40

Op kilometer 40 pak ik drinken, ik wandel een stukje en zet mezelf dan nog 1 keer in beweging. De volgende keer dat ik stop is het na de finish. Als ik de Coolsingel opdraai lijkt de finish nog oneindig ver weg. Maar hij is in zicht! 300 meter voor de finish komt mijn vriend plotseling naast mij rennen. Hij is een uur geleden gefinisht, maar doet die laatste 300 meter gewoon nog een keer. Hij zorgt ervoor dat die laatste meters voorbij vliegen! Samen rennen we over de finish! Ik heb me nog nooit zo doodop en zo gelukkig tegelijkertijd gevoeld.

Ik had dit nooit gekund zonder mijn eigen supporters, maar ook niet zonder alle supporters langs de zijlijn die me zeker door de laatste, zware kilometers hebben heen geholpen.

Als je me 6 maanden terug had verteld dat ik zou finishen met een tijd van 4:55:12 was ik niet blij geweest. Op dit moment ben ik er dolgelukkig mee!

Ik heb genoten en er helemaal doorheen gezeten. Maar ik heb het gedaan. IK HEB EEN MARATHON GELOPEN!!

Wil je meer van mij zien? Lees dan al mijn artikelen of volg me op Instagram op @Nathalie2605.