Afkicken van je smartphone
Zo, februari 2016. De tijd waarin iedereen óf is geslaagd in haar goede voornemens, óf is afgehaakt en op de oude voet verder gaat. Eigenlijk doe ik nooit aan goede voornemens, maar eind december begint het bij mij wel even te kriebelen om te reflecteren op het afgelopen jaar. Wat waren de hoogtepunten? Wat vond ik goed gaan? Maar ook: wat zou ik volgend jaar graag anders willen zien? En terwijl ik over het algemeen vrij tevreden ben over m'n progress en habits, knaagde er eind 2015 toch iets aan me. Want die iPhone van mij hé, die was ondertussen vergroeid met mijn hand en werd langzaamaan een extra ledemaat.
Afgestudeerd met twee diploma's in communicatie en media en nu full-time aan het werk bij online community Fitgirlcode ben ik een 'all day, err day' wild communicerende duizendpoot. Instagram? Ja, natuurlijk. Snapchat? Waarom niet. Twitter, Pinterest, Tumblr, LinkedIn, ja hoor, doe mij maar gewoon het complete pakket aan social media. Ik kan er ook echt niet bijkomen waarom je in godsnaam geen Facebook zou hebben (en hoe je dat kan volhouden) en ik krijg al jeuk bij de gedachte om mijn profiel daar te verwijderen. Oh, en nu is Whatsapp nog niet eens de revue gepasseerd.
De homo sapien anno 2016 is graag altijd online en bereikbaar. Tenminste, de meeste dan. Ik ben in ieder geval zo'n specimen. Volgens een bepaalde telecomprovider moeten we "het internet leegtrekken", dus mijn telefoon gaat overal mee naar toe, en dan ook nog eens binnen handbereik. De tijd dat hij in mijn tas zit is al jaren voorbij - nee, mijn iPhone gaat mee in mijn jaszak, broekzak of anders maar in mijn hand. Ik krijg al rode vlekken in mijn nek bij de gedachte om mijn telefoon een avondje op vliegtuigstand te zetten of om de trilfunctie 's nachts uit te schakelen. Wat als iemand me probeert te bereiken of me nodig heeft?
Foto van ArankaWorld.com
Geen zorgen, ik ben me er heel goed van bewust hoe ontzettend belachelijk dit allemaal klinkt. Als ik heel eerlijk ben lig ik 's nachts toch in coma en word ik niet eens wakker van een telefoontje, overleeft die vriendin die me regelmatig kattenplaatjes stuurt op Whatsapp het vast wel eventjes zonder mij, en zal ik vast geen wereldschokkend nieuws missen als ik een middag niet op Facebook kijk. Mijn broer wijst me er al langer op dat ik mijn mobiel niet nodig heb in zijn gezelschap (lees: het is onbeleefd) en als ik bij hem ben probeer ik hier dan ook zo goed mogelijk op te letten. Tijdens een etentje met vriendinnen viel het me laatst plotseling op dat ik de enige was met mijn mobiel op tafel. Ik vroeg hen of ze vonden dat ik over het algemeen veel op mijn mobiel zit. Toen ik een volmondig 'ja' als antwoord kreeg, was de knoop gauw doorgehakt: ik ga minderen.
Maar ja, FOMO is het nieuwe YOLO en de fear of missing out is real. ;) Dat maakt cutting back best lastig en ik betrap mezelf erop dat ik snel terug val in oude gewoontes. Toch gek, dat je zo verslaafd kunt zijn aan een stukje technologie. En verslaving, op welke manier dan ook, is gewoon niet gezond. Ik wil van niets en niemand afhankelijk zijn, en al helemáál niet van mijn telefoon. Dus laat ik hem nu in mijn tas als ik met vriendinnen een wijntje ga doen (wel een klein beetje rode-vlekken-gehalte hoor) en check ik niet meer constant mijn Instagram- en Facebook feed om te zien of ik nog iets heb gemist in de wereld. Als ik van vriendinnen een schouderklopje krijg omdat ze mijn mobiel de hele avond nog niet hebben gezien, ben ik stiekem wel een beetje trots. Yay!
Ik ben er nog niet aan toe om '24 uur unplugged' door te strepen op mijn bucketlist, maar ik heb de eerste babystapjes in ieder geval genomen. Zijn er meer Fit Girls die aan hun telefoon vastgekleefd zitten? Tips zijn super welkom, let me know in de comments of via mijn Instagram!
