Littekens en learning to love 'm

Valpartijtje hier, keukenongelukje daar. Het is zo snel gedaan met onze babyhuidjes… Tenminste, voor de less fortunate onder ons. Er zijn natuurlijk van die heerlijk irritante types waar écht niks fout gaat (voel je je aangesproken? Lucky you). A la, daar hoor ik helaas niet bij. Ik zal het de rest van mijn leven moeten doen met een handvol fraaie littekens. Of ik dat erg vind? Read, read!

Als driejarige peuter (inclusief ananas staart en bruine Winnie de Poeh bontjas, om even een beeld te schetsen) bleek ik een geperforeerde blinde darm ontsteking te hebben. Nu kan ik me behalve de dagelijkse portie chocomel en bammetjes met hagelslag niet zo veel meer herinneren van het ziekenhuisbezoek, maar als ik pa en ma mag geloven was het niet bepaald plezant. Zestien jaar later is het enige souvenir van die crisisperiode in het jonge leven van Tessel de peuter, een flinke nasty scar onderaan mijn buik. Waar ik af en toe best even moeite mee heb.

A work of art, maar dan net niet

Laat ik het zo stellen, het is de beademing van een permanent vetrolletje. De beste arts heeft destijds behalve mijn leven te redden (wat ik absoluut waardeer hoor, kom nou!!!), ook een artistiek kunstmatig vetrolletje gecreëerd. Alle luttele grammetjes die ik aankom blijven gek genoeg boven de streep des onheils hangen waardoor er zich een heerlijke ophoping van vetjes voordoet. En dat lijkt verdacht veel op een pens in wording.

Als ik deze laatste zin teruglees denk ik meteen bij mezelf, bah, Tess, ff niet zo aanstellen. Kom op nou, sjezus, Annie Aanstelkoningin. En toch denk ik, als ik mezelf weer eens in m’n bikini hijs voor een spiegel, hè jammer. Dat prachtige platte Victoria Secret buikje staat voor mij niet op het menu. Hoe strakker, hoe minder opvallend, maar hij zal er altijd zijn. Gelukkig is de remedie voor mijn eigen onzekerheid niet ver te zoeken, want met ieder kaarsje dat ik uitblaas kan dat vervelende litteken me namelijk stukken minder boeien. Croptops waren mij zo’n drie jaar geleden absoluut nietgezien. Ja dááág, kan ik net zo goed meteen een uithangbord meedragen met ‘gelieve omlaag te kijken’. Maar de laatste tijd heb ik steeds vaker zoiets van: nou en wat dan nog? Het is mijn eigen persoonlijke teken van leven, lekker puh. Littekens zijn vervelend, maar je leert er mee leven. Nu ik er zo over nadenk, is het niet alsof de paraderende badgasten op de Franse boulevard stopten en staarden toen ze het ‘geval’ spotten. En dat terwijl je toch het gevoel hebt dat ze er een speciale notitie voor reserveerden in hun dagboek.

You're only human

Littekens zijn vervelend, dat zeker. Je komt er vaak niet vanaf, ze vallen op, doen al snel denken aan Piet Piraat gone wrong, maar so what?! Je bent je hele leven lang in een relatie met je lichaam, en die kan je maar beter goed onderhouden! Littekens laten juist zien dat je iets overleefd hebt (overdrijven mag in ons geval hoor, hallo), je een echte strijder bent, en most of all, je only human bent! Belangrijkste levensles: Niémand is perfect, echt niet. Littekens zijn part of life, en gelukkig maar dat je lichaam je de kans geeft om vrolijk door te gaan met je volgende (hopelijk niet resulterend in een ziekenhuisbezoekje) avontuur…Lesson learned! Wees trots op wie je bent, no matter what. Alleen jij moet ’t je hele leven lang doen met je body, dus je kunt er maar beter trots op zijn! Heb jij zelf ook ervaring met onzekerheid vanwege een litteken of wil je een andere ervaring delen? Feel free to react!