Hoe reken je af met (vr)eetbuien?

Ik ben nooit een emotie eter geweest. Ik was ook niet te zwaar omdat ik eetbuien had, het kwam bij mij echt door een gebrek aan kennis en een te veel aan ongezonde voeding.

Toen ik op gewicht wilde blijven heb ik een periode wel last gehad van eetbuien. Ik at verschillende dingen achter elkaar, propte mezelf echt letterlijk vol, en kon de volgende dag enorme buikpijn hebben. Om nog maar niet te spreken over de angst die erbij kwam om het te moeten compenseren. In eerste instantie dacht ik: “Ah, ik ben moe en mijn lichaam vraagt om suiker en energie” en schoof het daarop af. Maar na een tijdje begon ik me te beseffen dat ik véél te streng was voor mezelf, zoals ik in een eerdere blog over balans al aangaf en dat ik gewoon meer moest eten.

Gelukkig was ik er op tijd bij en heeft deze periode niet lang geduurd. Het aantal eetbuien dat ik heb gehad was ook niet hoog. Maar ik weet wel hoe ellendig het is, en hoe naar het gevoel is dat je eraan overhoudt.

Vanaf het moment dat ik me realiseerde waardoor het kwam dacht ik bij mezelf: “Je bent niet zóveel afgevallen om nu een enorm restrictief leven te gaan leiden”, dat was gewoon echt niet het leven wat ik wilde. Ik wil ook niet bizar veel moeite moeten doen en op elk hapje moeten letten om mijn gewicht te behouden. Ik geloof echt in een set point gewicht: een gewicht dat past bij je lichaam als je eet en beweegt op een manier die je moeiteloos kan volhouden.

Ik maakte een einde aan de periode van eetbuien door mezelf alles toe te staan. Ik leerde hierdoor mijn lichaam en behoeftes veel beter kennen. In het begin had ik best de angst dat ik helemaal los zou gaan, maar bedacht me ook: als dit niet het gewicht is wat past bij mijn lichaam, then so be it. Ik vond én vind vrijheid rondom voeding gewoon echt heel erg belangrijk.

Dus ik stelde mezelf steeds de vraag: “waar heb je nu écht zin in?” en at dat zonder oordeel. In het begin was dat inderdaad wat vaker chocola of chips dan fruit, maar juist hierdoor verliest het na een tijdje zijn “hoge troon” en is het niet zo speciaal meer. Natuurlijk zie ik het nog steeds als eten om van te genieten en weet ik dat het niet de meest voedzame keuze is, maar ik heb geen oordeel over mijn keuze of een gevoel dat ik het zou moeten compenseren.

En door mezelf steeds opnieuw die vraag te stellen leerde ik mijn behoeftes veel beter kennen. Soms heb je zin in een appel en soms in pepernoten, een paasei of chips. All fine! Ik vertrouw erop dat mijn lichaam prima kan aangeven waar het behoefte aan heeft. Ik denk juist dat ik door dat vertrouwen te geven in mezelf kon afrekenen met die eetbuien.

Overigens zie ik vaak “eetbuien” voorbijkomen, maar er is een degelijk verschil tussen eetbuien en overeten. Natuurlijk ziet het er voor iedereen anders uit, maar het verschil zit er voor mij in: iedereen overeet zichzelf wel eens. Zelfs mijn man die ik ken als de meest intuïtieve eter zegt wel eens “Ai, had wel wat eerder mogen stoppen, beetje last van mijn buik nu”.

Eten en bewegen staan ook los van elkaar voor mij. Eten is brandstof voor je lichaam, maar is ook belangrijk voor je mentale gezondheid. Beweging is goed voor mijn lichaam, ik krijg er energie van maar staat compleet los van wat ik dan wel of niet heb gegeten. Het niet als “slecht” of “ongezond” te beschouwen van bepaalde voeding was ook heel belangrijk in het proces om van de eetbuien af te komen. Zolang je je schuldig voelt na het eten van patat, pizza, chocola of chips heb je een waardeoordeel over eten. Je kunt niet één enkel product als “gezond” bestempelen, het gaat om de totale variatie van voeding en de balans daarin. Toen ik dat voor mezelf duidelijk had ontstond er véél meer rust rondom alle soorten eten.