Ze is weer terug! Astrid fietste heel Zambia door

Maanden trainen gaan eraan vooraf en dan, hop, is het voorbij voordat je het door hebt. Nadat ze in maart onze oproep had gezien om een ‘ultimate fit girl challenge’ aan te gaan en 700km te gaan fietsen voor Plan Nederland in Zambia, besloot Astrid deze kans met beide handen aan te pakken. Cultuur én avontuur, een sportieve uitdaging en bijdragen aan een betere wereld: dat wilde ze wel! Voordat Astrid vertrok naar het Afrikaanse land vroegen we haar het hemd van het lijf: want hoe train je voor zo’n enorme tocht in een land waar je nog nooit bent geweest? Inmiddels is ze bruingekleurd en met een gezicht vol leuke sproetje teruggekeerd naar Nederland! Tijd voor een nieuwe ontmoeting en een bakje koffie.

Vertel! Hoe heb je het gehad?

Ja, héél gaaf! Het was echt heel bijzonder om daar door het land te fietsen. Overal kwamen kindjes naar de weg gerend om een stukje met ons mee te rennen. We waren echt een bezienswaardigheid. Iedereen zwaaide en lachte naar ons. De groep was ook superleuk en het was heel gaaf om alle projecten met de lokale bevolking te zien.

Hoe ging het fietsen – is het je mee- of tegengevallen?

Mee! Dat ging echt zo onwijs goed. We stonden ’s ochtends om half 5 op, om half 6 gingen we dan fietsen zodat we de koelste momenten van de dag meepakten. Zodra ik uit bed ging had ik energie voor tien en dat bleef eigenlijk tot het einde van de dag. Ik moet zeggen dat niet iedereen het zo makkelijk heeft gehad hoor, er waren ook mensen bij die het echt zwaar hebben gehad. Het is nog steeds heel pittig wat we hebben gedaan. Ik heb eigenlijk geen spierpijn gehad. De zadelpijn kwam pas op de laatste dag, wat wel tricky was, want dat was ook de langste dag qua afstand. Maar ook dat heb ik gered. Toen we klaar waren wilden we eigenlijk allemaal nog wel een stuk op de fiets stappen: doe ons maar meer kilometers!

Hoe zag je dag er verder uit na het opstaan?

Meestal waren we tot een uurtje of 2 in de weer. Als het heel warm was of we moesten grote stukken dirt road of door de bergen, duurde het soms wat langer. Iedereen deed het ook gewoon in zijn eigen tempo – al wachtten we wel bij alle stops op elkaar. De zwaarste dag die we gehad hebben was de derde dag, toen hadden we een hele hoog berg. De warmte is die dag opgelopen tot 47 graden. Als je stil stond om even water bij te vullen, wilde je zó graag weer op de fiets stappen om wat wind te kunnen pakken. Er zijn toen ook mensen uitgevallen door oververhitting. We zijn eigenlijk van alles tegengekomen: hitte, regen, bergen, vlakke stukken, wind mee, wind tegen…

Is je voorbereiding genoeg geweest?

Qua landschap wist ik totaal niet wat ik moest verwachten. Zouden er heuvels zijn, en zijn die dan steil of juist glooiend? In het vlakke Nederland was het moeilijk trainen, maar ik denk dat ik het met de duintrainingen wel goed heb aangepakt. Dan weet je toch hoe het is, en leer je schakelen – dat is natuurlijk ook heel belangrijk. Ook de hoeveelheid trainen heeft me echt geholpen. Er waren er ook bij die helemaal niet hadden getraind en best goed gingen, maar ook die middelmatig hadden getraind en heel slecht gingen. Voor mij zijn de trainingen wel echt nodig geweest. Ook gewoon om het zelfvertrouwen te krijgen. In Nederland ging het goed, ik heb er alles aan gedaan, dus hier gaat het me ook gewoon lukken!

Vorige keer zei je dat je nog langs een diëtist wilde. Heb je dat nog gedaan?

Ja, ze zei dat ik gewoon goed at voor een sporter. Veel groente, vlees, kip, maar ook genoeg koolhydraten voor de energie. Ze heeft ook nog tips gegeven voor daar: veel koolhydraten, maar ook gewoon lekker veel eten om te kunnen verbranden. Dus ik heb wel contact met haar gehad, maar mijn basis was al goed genoeg dat daar geen bijzondere wijzigingen uit zijn gekomen.

Hoe was het om de dorpen te zien waar de projecten van Plan Nederland plaatsvonden?

We werden meegenomen door die mensen en ze hadden echt de tijd voor ons genomen. Ze hadden presentaties voorbereid, gewoon op de Afrikaanse manier. Dan hadden ze bijvoorbeeld dingen uitgetekend en hielden twee mannen dat vast en lieten dat zien als een soort flipover. Ook kregen we traditionele dansen te zien en deden ze aan ons voor hoe ze dingen aanpakten. Ook gaven ze informatie over het child protection program, bijvoorbeeld dat ze allemaal vertrouwenspersonen in de dorpjes hadden. Kinderen gingen daar langs en konden tekenen waar ze zich wel of niet veilig voelden in het dorp. Als het onveilig bij de buurman voelde, dan kwamen daar wel gesprekken met de buurman uit voort. Ze focusten niet alleen op de meisjes, maar op de hele gemeenschap. Ook door bijvoorbeeld een school op een centraal punt neer te zetten zodat ook kinderen uit omliggende dorpjes daarheen konden.

Je hebt dus wel echt het gevoel dat je iets voor die mensen hebt kunnen betekenen?

Ja, ze waren ook heel dankbaar. Ze beseften allemaal wel hoe ver we aan het fietsen waren. Het viel ook heel erg op dat we met voornamelijk vrouwen waren. Vrouwen die zelf bepalen dat ze op de fiets stappen en dit gaan doen. Dat gaf een goed signaal af dat zij dat ook zouden kunnen doen. Op die manier merkte je toch wel dat wat je deed veel impact had.

Het einde van de trip was een groot park waar je nog een dag op safari zou gaan. Hoe was dat?

Het kersje op de taart. Het was echt een beloning. We hadden de tocht helemaal afgerond en nu mochten we dit doen. Op de neushoorn na hebben we ook de hele big five gezien. We hebben zelfs drie luipaarden gezien – actief, niet ergens aan het slapen! We zijn heel Zambia doorgefietst en dit was een enorm mooie afsluiter.

Zou je het nog een keer doen?

Ja, maar dan wel in een ander land. Ik zou niet per se dezelfde route weer doen, want dat heb ik nu gezien. Maar zeker met zo’n groep en doordat je op zulke bijzondere plekken komt die je als toerist minder snel ziet. Door het fietsen zat je ook middenin het land, je was niet zomaar een toerist in een bus. Je was iets bijzonders aan het doen en je zag dat mensen dat waarderen.

Een aanrader voor anderen dus ook?

Ja, heel erg! Het is echt een ervaring die je nooit gaat vergeten. Je houdt er zo veel indrukken aan over die niet snel te overtreffen zijn met een andere reis. Het is sportief, je zit middenin het land en je bent volledig in contact met de locals. Ook doe je wat terug voor de bevolking. Daarnaast kom je op plekken waar je anders niet zou komen – zo hebben we bijvoorbeeld ons tentje opgezet bij een weeshuis. De wc was een gat in de grond en de douche een emmer water. We hebben een rondleiding gehad en ze waren zo blij dat ze dit aan ons mochten laten zien. Je ziet en doet zoveel wat je in je eentje als toerist niet zou kunnen.

Bij elkaar heeft de hele groep €148.000,- opgehaald. Een enorme prestatie! Met dit hoge bedrag kunnen een heleboel kinderen uit verschillende dorpen (en daarmee de hele community) worden geholpen. We zijn hartstikke trots op iedereen - en vooral op Astrid - dat zij zich zo hard hebben ingezet voor het goede doel. Chapeau!