Hoe Anna over de Zeven Heuvelen sjeesde

Afgelopen zondag liep ik samen met mijn wederhelft de Zeven Heuvelen Loop in Nijmegen. Ik was behoorlijk zenuwflappig, want twee weken voorafgaand aan de race kon ik niet rennen. Ik had namelijk een maand van tevoren nieuwe schoenen gekocht omdat het voelde alsof het een beetje gedaan was met de demping in mijn oude schoenen. Kaneesha bevestigde dat, als oudgediende van Runnersworld, dus had ik een excuus om nieuwe schoenen te kopen. Na veel (online) onderzoek besloot ik uiteindelijk voor de Asics Gel Cumulus17 te gaan. Waarom ik online onderzoek deed en niet naar een professionele hardloopwinkel ging om de schoenen uit te testen....? Nou, ik had op dat moment even geen vlottende activa en van de Wehkamp mag ik ze altijd een maandje later betalen. (Let op! Geld lenen kost geld!)

Zodra mijn nieuwe schoenen bezorgd werden ben ik er gelijk 15 km mee gaan rennen. Dat had ik beter niet kunnen doen. Maar toen ik ze aan mijn voeten schoof zaten ze zo lekker! Waar direct na mijn rondje twee dikke blaren zaten op iedere hiel, bleef uiteindelijk een raar, pijnlijk drukpuntje over op mijn rechterhiel. Ik zag niks en voelde niks raars in mijn schoen. Vreemd zaakje! Ik heb de weken daarna nog naar kantoor gewandeld op mijn nieuwe schoenen, maar het pijnplekje bleef aanhouden. In mijn oude schoenen trouwens ook, maar minder. Dus besloot ik de run toen op mijn oude Nike Zoom Vomerootjes te doen. Anyway, dit als inleiding op mijn ZevenHeuvelen-verslag.

Wind en regen

Iedereen die afgelopen zondag uit zijn raam heeft gekeken, heeft gezien dat het op-en-top herfstweer was. Lees: windkracht zoveel en zeikregen. Daarop heeft menig van jullie waarschijnlijk besloten om lekker binnen te blijven en een Netflix-marathonnetje te houden. Stelletje luiaards. Ik heb tenminste nog iets gedaan wat in de buurt kwam van een echte marathon. 

Binnen een kleine drie uur reisde Cees en ik van Rotterdam naar het prachtvolle Nijmegen. Daar aangekomen bezochten we nog snel even Dixie, klapten we een banaantje naar binnen en dropten we onze spullen in tentje nummer 20. We begaven ons naar het startvak waar we gedwee op ons beurt wachtten. Als je zenuwachtig bent duurt wachten lang. Heel lang. Tijdens de derde keer stretchen hoorden we door de luidsprekers dat er zojuist iemand binnen 45 minuten gefinisht was. 15 km met 7 heuvels: hoe dan? Maar goed, iedereen is weer ergens anders goed in, zullen we maar zeggen.

Twintig minuten later mocht startvak Paars eindelijk van start. Cees en ik gaven elkaar nog snel een kus en een box en daar gingen we. De eerste kilometer van een race vind ik altijd supernaar. Iedereen loopt voor elkaars voeten: complete chaos! We begonnen redelijk langzaam, maar op een gegeven moment hadden we een lekker ritme te pakken. We gingen zelfs zo lekker dat Cees steeds harder wilde. We hebben samen veel getraind en ik wist als hij dat zou doen, hij op een gegeven moment last zou krijgen. Dus ik adviseerde hem om z'n krachten een beetje te sparen. Braaf ventje dat hij is luisterde hij gelukkig. Anders had ik het denk ik niet kunnen bijhouden.

Na de eerste 2 kilometer hadden we allebei al moeilijk veel dorst. Zo veel dat je bijna niet meer kunt slikken. En we moesten plassen. Heel nodig! Cees had makkelijk zijn slurf even over een hekje kunnen hangen, maar voor mij was dat toch een beetje gênant geweest. Ik bleef maar turen naar een drinkstop, omdat ik wist dat daar Dixies zouden zijn. Die stop was er pas bij 6 km. En helaas was ik niet de enige die moest, dus heb ik een paar minuten staan wachten. Maar lord, dat was het dubbel en dwars waar! Wat voelde ik me opgelucht.

Het waaide en regende behoorlijk stevig, maar eigenlijk was dat helemaal niet zo erg. Ten eerst voel je je extra badass omdat je als een soort warrior in de wind en regen die heuvels aan het bestijgen bent, en bovendien krijg je het toch snel warm als je rent. Vooral als je Anna heet a.k.a de Zweetkoningin. Wat ik wel erg vond waren die mensen die nog steeds voor mijn voeten liepen. Op de meeste stukken was het redelijk smal en net zoals bij autorijden horen de snelle auto's toch links te kunnen in halen? Nou, dat was lastiger dan je denkt. Ik moest echt slalommen om een stukje naar voren te komen. Heel irritant. Vooral als je net een heuvel opgeklommen bent en in je ritme blijven heel belangrijk is.

10 kilometer easy peasy

Tot 10 kilometer ging het als de gesmeerde bliksem. Ik had mijn ademhaling helemaal onder controle, geen last van het pijnpuntje op mijn hiel (lang leve blaarpleisters) en de rest van mijn benen voelde ook helemaal chill. Daarna merkte ik wel dat het zwaarder werd. Van de heuvels die na de 10K kwamen moest mijn ademhaling wel even herstellen, maar het lukte me wel om de boel weer onder controle te krijgen. Bij 12 kilometer aangekomen voelde ik mijn benen inmiddels behoorlijk verzuren, maar ik had van een vriendin gehoord dat het na 13 kilometer alleen nog maar bergafwaarts zou gaan. Nog even doorzetten dus. Ineens was ik Cees even kwijt en we hadden afgesproken dat we samen zouden finishen, dus stopte ik heel even in de berm om hem te zoeken. Oei, daarna weer opstarten was wel zwaar. Kort daarna zagen we het 1 kilometer teken. Moeder Natuur, die laatste kilometer duurder lang! Ik voelde me vanaf mijn tenen tot aan mijn heupen verzuren. Toen ik zag dat we nog maar 100 meter moesten gooide ik er nog even een laatste sprintje uit. Dat vind ik altijd zo heerlijk, nog even je allerallerlaatste energie eruit gooien!

Proud as a peacock

Superlief, mijn vader en moeder waren helemaal naar Nijmegen afgereisd om ons aan te moedigen en stonden bij de finish met een warm truitje en een banaan. Ik was zo ontzettend trots op ons! Niet alleen ik had last van een gek plekje op mijn hiel, ook Cees werd ook geteisterd door een blessure aan zijn knie. Toch hebben we ons niet laten kennen en hebben we die 7 focking heuvels geklaard als beesten. En dat met een tijd van 1.37 uur (inclusief ons toiletbezoek, dus ik vind dat er nog wel een paar minuutjes af mogen). Alhoewel ik voorafgaand aan de race bang was dat ik niet in shape was omdat ik twee weken niet had getraind, denk ik stiekem dat ik juist daardoor zo goed heb kunnen lopen. Je weet hoe het gaat met hardlopen, iedere week heb je wel een ander pijntje. En nu had ik tot 12 km helemaal nergens last van. Awesome!

Nadat we onze medaille in ontvangst hadden genomen strompelden we met verzuurde spiertjes naar de Febo voor een patatje oorlog. En in de trein bedacht ik me: als ik 15 km met heuvels kan rennen, kan ik misschien ook wel een halve marathon doen? Hmm... to be continued!