Karlijn op Thaibokskamp: week 3
Na een zondag waarop ik mijn dag volledig gestrekt in bed, in het zwembad, op de ligstoelen naast het zwembad en op de plofzakken in de yogastudio doorbracht is het tijd voor week drie. Omdat alles tot nu toe voor de wind is gegaan, heb ik een donkerbruin vermoeden dat week drie zwaarder gaat worden. Op maandagmiddag wordt dit vermoeden bevestigd als ik iets te vaak en te hard met mijn wreef tegen de zak en tegen de pads die de trainers omhoog houden aantrap. Het is de bedoeling dat je je scheenbeen gebruikt, maar dat is soms makkelijker gezegd dan gedaan. De volgende dagen train ik met verband en doe ik mijn rechter trappen zonder kracht.
Dinsdagmiddag is de eerste keer dat ik er echt even klaar mee ben, ik sta als een natte washand tegen de zak aan te slaan en de trainer is not amused als ik alles wat ze me de afgelopen twee weken hebben geleerd vergeten lijk te zijn. "Come on woman heigh, what you do?!" Er zit maar één ding op, een rustdag nemen. Of tenminste... een rustochtend. Hoewel ik woensdagochtend al lang voor de half 8 training wakker ben, blijf ik in bed liggen. Ik rol mijn luxaflex omhoog en zie mijn buren hun handschoenen en bandages pakken en met flessen water onder hun arm naar de gym lopen. Daar lig ik dan, chillend in mijn bedje en ik voel me niet eens schuldig. Als ik na een tijdje besluit bij de training te gaan kijken, voel ik me misschien wel nog beter. 100 sit-ups, 20 burpees, 30 push-ups - ik stond erbij en ik keek ernaar.
Vorige week gemist? Lees hier week 2 van Karlijns avontuur >
Back in the game
Vanaf woensdagmiddag ben ik back in the game. Volledig opgeladen spar ik me helemaal suf, trap ik de zak zo hard als ik kan en maak ik bokscombinaties waarvan ik niet wist dat ik ze kon. De rest van de week leer ik veel nieuwe dingen terwijl mijn zelfvertrouwen groeit. Dat zelfvertrouwen is vervolgens de basis voor nog mooiere acties omdat je met geloof in jezelf een heel eind komt. Aan het einde van de week spar ik zelfs met trainers (lees: deze mannen hebben 200-300 wedstrijden op hun naam staan) en begin ik te dromen over het vechten van een serieuze wedstrijd, maar ik weet dat het daar nog een beetje te vroeg voor is.
Mijn ochtend ren routine zit er nog in en ik herken inmiddels iedereen die tussen half 7 en half 8 deze weg neemt. De vrouw met haar vier zoontjes op één scooter, de man die met zijn sikkel van boom naar boom fietst om er - zonder duidelijke reden - takken vanaf te zagen en alle mannen in paarse shirts (die op hun scooter onderweg zijn naar hetzelfde bedrijf in de haven) zeggen me allemaal gedag, terwijl ik er hijgend een "sawadee kha" uitpuf.
Nu ik op driekwart van mijn kamp ben, begint het einde te naderen. Het aftellen is begonnen maar ik wil hier nog helemaal niet weg. Het is altijd zo leuk tijdens de trainingen en het kamp is een beetje mijn thuis geworden. De vriendschap met andere gasten groeit en ik kan me geen dagen voorstellen waarop ik niet door 7 vriendelijk lachende trainers goedemorgen geheten word en vervolgens net zo vriendelijk lachend onderuit word gehaald - en iedere keer weer verbaasd met mijn rug op de mat beland. Om het vertrekken wat makkelijker te maken heb ik mezelf alvast beloofd dat ik hier snel terugkom.
Meer van mij zien? Lees dan al mijn artikelen of volg me dan op Instagram op @kayonherway.
