Brief aan de weegschaal
Yo weegschaal,
Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen: ik vind je een ontzettende hufter. Een manipulatieve asshole, dat ben je! Heel mijn leven fok je me al. Je kunt mijn dagen maken of breken. Wat geeft jou het recht om te bepalen of ik mooi of lelijk ben? Door jou ga ik twijfelen aan mezelf. Soms denk ik serieus dat ik gek word. Je bent een tweede stem in mijn hoofd. Een tijdje geleden sprak ik met mezelf af dat ik je voorlopig niet meer hoefde te zien. Ik wilde het zonder jou doen en op mijn eigen ogen vertrouwen. Vroeger was je mijn kompas, maar zodra ik verslingerd raakte aan krachttraining begon je alleen maar onzin uit te kramen. Hallo, spieren wegen meer dan vet! Maar dat vertel jij er niet bij hé, met je ongezouten mening. Ook al zag ik mijn lichaam ten goede veranderen in de spiegel, jij moest altijd het laatste woord hebben. Een klap in mijn gezicht. Op dagen dat ik me een sexy superster voelde, ging ik de confrontatie met je aan. Ik vond mezelf prachtig slank, dat moest jij ook zien. Niets daarvan. Altijd weer dat weerwoord: "Je bent niet zo slank als je denkt Anna. Je hebt jezelf dat aangepraat omdat je het heel graag wilt. Maar hier staat het, zwart op wit. Je bent niet afgevallen, je bent zelfs zwaarder geworden. Spieren zwaarder dan vet? Ammehoela! Dan weeg je straks 100 kilo en heb je maat 36. Geloof je het zelf?" Toen je zo'n toon tegen me begon aan te slaan heb ik je de deur gewezen. Iemand die mij zo'n rotgevoel aanpraat hoef ik niet in mijn leven. En ik kan je vertellen dat mijn leven er een stuk op vooruit is gegaan sinds jij ligt te verstoffen in een hoek van de badkamer. Ja, ik verkeerde laatst in een fitdipje, maar voordat je hoog van de toren gaat blazen: het had helemaal niets met jou te maken. Ik was gewoon even mijn mojo kwijt, en ik heb hem helemaal op eigen kracht weer teruggevonden. Daar sta je van te kijken he? Ik stelde nieuwe doelen voor mezelf en veranderde van gym. Binnen de kortste keren had ik weer de smaak te pakken. Ik had zelfs het idee dat een andere manier van trainen al binnen een aantal weken zijn vruchten afwierp. Ik ging als een speer. Totdat ik op gesprek moest om mijn ADHD medicatie aan te laten passen. Daar stond je te loeren vanuit de hoek. Ik kon er niet langer omheen, ik moest de confrontatie met je aangaan. Nou, dat heb ik geweten. Je kan het niet laten he, secreet dat je bent! "Zie je nou Anna! Je bent toch niet zo lekker bezig als je dacht hé. Was het wel zo'n slim idee om te veranderen van gym? Blijkbaar halen die workouts die je in je eentje doet vrij weinig uit. Je hebt weer voor de makkelijkste weg gekozen he. Maar pas maar op, voor je het weet zit je weer op je oude gewicht. Jij ziet alleen maar wat je wilt zien, maar ik adviseer je om dat bord eens voor je kop weg te halen. Hier staat het: je bent dik! Niks progressie! Noem jij jezelf een Fit Girl? Nou ze zouden eens moeten weten wat je weegt." En weg was mijn mojo. Maar vriend, ik ben je te slim af. Ik weet het. Van al die andere vrouwen. Dat je hen ook zo loopt te fokken. Je komt er niet langer mee weg. We weten wat voor zieke spelletjes jij speelt! Samen staan we sterk. Je weet het hé, we doen aan krachttraining, dus als je ons nog een keer komt lastig vallen, dan pleuren we je uit het raam. "Goh wat zou er met de weegschaal gebeurd zijn?" Geen idee! I guess nobody cared a shit about him anymore!
