Ready, set, shape: Lotte's ervaring met bulken!
Tweeënhalve maand geleden kondigde ik mijn bodybuilding proces aan. Ik was van plan om mijn lichaam te gaan shapen, te vormen zoals IK dat wilde. Na de feestdagen, die überhaupt al beter bulkdagen genoemd kunnen worden, ben ik mijn calorie-inname gaan verhogen met 100 kcal per week. Hoe ik de eerste paar weken ervaren heb je al kunnen lezen in mijn 'Ready, set, shape: bulken!'- artikel. Nu, tienduizend bodemloze pakken zilvervliesrijst, een elftal kippen en een niet nader te noemen aantal kilo's verder, vertel ik je mijn volledige ervaring met bulken.
Eat, sleep, train, eat, eat, eat, repeat!
Iedere Fit Girl die net uit haar 'cut'-fase komt dankt god op haar blote afgetrainde knietjes wanneer ze meer mag eten. In theorie heel logisch, aangezien je voor langere tijd in een calorie-restrictie hebt geleefd en tegen veel voeding (lees: carbs) nee hebt moeten zeggen. De eerste weken vond ik het dan ook heerlijk dat ik wat meer speling had in mijn macro's. Waar My Fitness Pal voorheen al rood kleurde en allerlei alarmbellen activeerden bij enkel de gedachte aan koolhydraten, keurde hij nu vrijwel alles goed. Hij keurde het zelfs niet alleen goed, nee: die gozer herinnerde me er om het uur aan dat ik nog een immens aantal kcal naar binnen moest werken op die dag om 'mijn doelen' te bereiken. Zo'n herinnering is leuk, maar niet als je 5 minuscule minuutjes geleden nog 60 gram havermout, een banaan en 2 lepels pindakaas hebt geïnhaleerd. Zoveel rust de extra speling in My Fitness Pal mij gaf, zoveel onrust bezorgde de hoeveelheid voeding die ik op een dag binnen moest krijgen mij. Mijn omgeving viel dit ook op. De opmerking: 'jeetje Lot, ga je dat ALLEMAAL opeten?' was dagelijkse kost voor mij en werkte bést een beetje op mijn zenuwen. Was ik dan echt zo'n human elephant? Meer eten: ik vond het ontzettend moeilijk. Waarom? Omdat ik ervoor koos om het zo clean mogelijk te houden en daardoor hele pakken zilvervliesrijst, kilo's kipfilet en oneindig veel sperziebonen en broccoli moest overmeesteren. Daarnaast voelde het voor mij alsof ik al mijn zuurverdiende progressie eigenhandig aan het molesteren was. Ja, dat eten was oprecht één grote mindfuck. Werd dit minder gedurende de dagen vorderde? Mijn eerlijke antwoord is NEE. Ik heb die tweeënhalve maand lang tijdens iedere maaltijd gedacht: 'Misschien moet ik gewoon stiekem wat grammetjes eten in mijn mouwen verstoppen en dit dan later op de avond in de prullenbak gooien.' Soms dacht ik: 'Morgen stop ik er écht mee.'. Maar wat heeft ervoor gezorgd dat ik tóch door gezet heb?
Quitters never win!
Heel mijn leven begin ik al aan nieuwe dingen die op dát betreffende moment een goed idee lijken: een beetje impulsief ben ik namelijk wel! Na een aantal weken, dagen of zelfs uren kom ik vervolgens tot de conclusie dat het niet helemaal gaat zoals ik eigenlijk in mijn hoofd had. Eindstand: dan kap ik ermee en begin ik weer aan iets nieuws. Deze vicieuze cirkel voltrok zich al toen ik nog maar net zindelijk was en 90% van mijn dagen om mijn moeder riep. Ik begon dan aan een kleurplaat, vond hem niet mooi, gooide hem vervolgens verfrommeld in de prullenbak en begon gewoon opnieuw aan dezelfde rotte kleurplaat. Waarom? Als kleine kleuter was ik blijkbaar al onwijs perfectionistisch en maakte ik mijzelf succesvol door de 'moeilijke' dingen uit de weg te gaan. Ik realiseerde me dat bovenstaande gedachtes, die mij gedurende mijn hele bulkperiode bezig hebben gehouden, mij op hetzelfde doodlopende pad probeerden te sturen. Ze fluisterden mij in dat het veel beter was om gewoon weer terug te gaan naar mijn 'veilige' calorieën-aantal. Een aantal waarop ik mij goed voel in mijn eigen lichaam, omdat ik weet dat ik op die manier zéker niet weer mijn 30 kilo zwaardere zelf zou worden. Een aantal dat ervoor zorgt dat je in je comfortzone blijft, waar de spanning van een uitdaging je never nooit kan bereiken. Heel eerlijk klinkt dat best aantrekkelijk, maar ik had mijzelf beloofd om juist uit die comfortzone te stappen. Ik had beloofd om mezelf uit te dagen door doelgericht te gaan werken aan een betere versie van mezelf. Dus: daar ging ik. Keer op keer overtuigde ik de anti-gedachtes dat ik deze keer mijn kleurplaat wel af zou maken. Hoe moeilijk het ook zou zijn. And you know what? Ik bleek een ware Picasso!
Go hard or go home
Dag in, dag uit prepte ik netjes mijn bakjes en inhaleerde ik pardoes 2500 kcal. Ik kreeg het voor elkaar om het proces steeds beter te accepteren en zette mijn eindeloze hoeveelheid voedsel om in serieuze gains. Mijn trainingen gingen beter dan ooit en ik had energie voor tien. Voor dit laatste ben ik mijn bulk zelfs dankbaar. Ik had anders nooit geweten dat ik mijn PR's met 10kg per keer kon verbeteren. Ik had anders nooit geweten dat er ergens in mij nog een verborgen lade zat die compleet gevuld is met een portie extreme girlpower. Voor het eerst in mijn Fit Girl carrière had ik oprecht het idee dat IK de touwtjes in handen had. Zo trainde ik bijvoorbeeld twee keer per week mijn billen en gaf ik mijn bovenlichaam ook wat extra volume mee. Tot slot maakte ik niet alleen fysieke gains, maar kreeg ik ook nog een flinke dosis extra zelfvertrouwen. Nee, niet vanwege mijn lichaam gezien alle cijfertjes alleen maar omhoog kropen. Ik kreeg meer vertrouwen in mijn eigen kunnen. Waar ik voorheen altijd maar 30 kilo op mijn barbell schoof omdat ik bang was dat ik anders niet meer omhoog zou komen, verdubbelde ik dat gewicht nu omdat ik wist dat ik het aan zou kunnen. Na deze trainingen had ik echt het gevoel dat ik wat had gedaan: ik was en ben trots op mijzelf!
Conclusie: de afgelopen tweeënhalve maand waren zwaar, heel zwaar. Ik ben 7% in vetpercentage gestegen en 3 kilo aangekomen waarvan 1,2 kilo spier. Was het het waard? Jazeker! Ik vind het hele 'bodybuilding' proces onwijs fascinerend, want hoe je het wend of keert: JIJ kunt je lichaam shapen. Ga ik het nog een keer doen? You bet i am! Volgende winter ga ik weer alles op alles zetten om mijn shape te verbeteren, maar nu eerst: terug naar mijn cutleven!
Heb jij deze wintermaanden ook gebulkt? Deel dan jouw ervaring in de reacties, ik ben ontzettend benieuwd! And last but not least: ben jij nieuwsgierig naar hoe ik het cutten ga aanpakken? Stay tuned!
Liefs,
Lot (@lifewithlot)
