Alwéér broccoli?

Al neuriënd zet ik de schaal met rijst op tafel en steek ik de waxinelichtjes aan. Nadat ik heb gecontroleerd of er niets ontbreekt, schuif ik aan voor een intiem en gezellig diner met mijn gezin. De man is naar een afspraak met een klant dus we eten vanavond met z’n vieren. Triomfantelijk schep ik de jongens hun bordjes vol en zet dit voor ze neer met een gracieuze beweging waarbij ik zorg dat mijn gains goed zichtbaar zijn. Niemand aan tafel is onder de indruk. Oh well.

Gezicht op half zeven

Ik geniet van mijn eten alsof ik een XTC pil heb geslikt en in een staat van euforie verkeer. Alleen al als ik voedsel ruik binnen een straal van 13 meter vergeet ik even de wereld om me heen, dat krijg je met 24/7 cravings. Vandaar dat ik pas minuten later opmerk dat ik word aangestaard door twee boys wiens gezicht op half zeven staat. Oh nee hè? Ik leg mijn lepel neer en zet me schrap.

De conversatie

Moeders de Vrouw: "Wat is er?"

Kind 1: "Ik vind het niet zo lekker"

Kind 2: "Ik ook niet"

Kind 3: Laat zich voeren door Moeders de Vrouw en kijkt aandachtig naar kind 1 en kind 2

Moeders de Vrouw: “Oh?”

Kind 1: "Ik lust eigenlijk helemaal geen broccoli"

Kind 2:"Ik lust ook geen broccoli"

Kind 3: “Ikke ook geen bokkolie!” Praat met volle mond en gooit beide armpjes de lucht in

Moeders de Vrouw: Kauwt zwijgend op haar broccoli.

Kind 1:"Het smaakt naar bladeren”

Kind 2: Ja, het smaakt naar bladeren!

Moeders de Vrouw: “Is dat zo?”

Kind 1: Ja. We eten echt vaak broccoli, wanneer gaan we weer macaroni eten?

Kind 2:"Jaaa! Macaroni!

Kind 3:”Jaaa! Caaroni!”

Moeders de Vrouw: Zucht!

For real?

Ik vertel ze over groentes en over het belang van vitaminen. Dat je niet altijd kunt eten waar je op dat moment trek in hebt. Dat voeding als brandstof beschouwd kan worden waarmee het lichaam voorzien wordt om energie te leveren. Energie om te voetballen, te oxboarden en om Playstation te spelen. Ik weet natuurlijk donders goed wat mijn kinderen echt niet lusten en waarin ze gewoon geen zin hebben, dus deze diplomatieke pleidooi leek me de juiste. Mijn kleine prinsesje van twee jaar eet gelukkig alles, met haar heb ik nooit problemen. De jongens kijken me echter aan alsof ik poep praat en maken geen aanstalten om de broccoli richting mond te brengen en erop te kauwen. Het lijkt wel of mijn educatief onderonsje over de schijf van vijf niet is geland bij ze. For real? Ik heb maar liefst 50 minuten staan zwoegen achter het aanrecht om dit gezin een voedzame avondmaaltijd voor te schotelen en dan is dit de thanks I get?!

Zwaarder geschut

Als het aan die gasten ligt, eten we elke dag pizza, macaroni, broodje hamburger of bruine bonen. Maar dat laat Moeders de Vrouw natuurlijk niet gebeuren. Ik zorg voor een gezond en uitgebalanceerd dieet met voldoende variatie. Natuurlijk eten we wel eens ongezond, makkelijk of wat zij willen. Maar niet vandaag. Mijn aandacht, liefde en tijd zit verweven in deze maaltijd en dat wordt nu door twee bengels onder 12 jaar de grond in gestampt. Ik voel me gekrenkt. Tijd om over te stappen naar zwaarder geschut. Ik zeg ze dat ze de broccoli moeten opeten omdat er anders niemand van tafel gaat. Zo, dat zal zoden aan dijk zetten. Man of geen man in huis, mijn autoriteit hier in huis zal niet in twijfel getrokken worden! Met lange tanden eten ze de broccoli op. Maar het maakt de sfeer aan tafel er niet beter op. Ik kijk naar mijn biceps. Gelukkig klagen zij nooit als ik broccoli op tafel zet.

Ben je benieuwd welke 10 bizarre dingen Samantha heeft gedaan 'in de naam van eten'?