Anneloes trotseerde Mud Masters

Een van onze favoriete oud stagiaires en designer Anneloes heeft zich van haar beast kant laten zien tijdens Mud Masters en natuurlijk heeft ze deze ook weer gerockt! Ze deelt graag haar ervaring met jullie. 

It's on!

Het is zondagochtend 24 september. Half geschrokken kijk ik naar mijn wekker die eerder dan normaal afgaat op een zondag. Een kriebel in mijn buik herinnert mij eraan dat mijn wekker afgaat met een reden; Mud Masters 2017! Semi-gestrest als ik ben stap ik gelijk uit bed omdat ik niet te laat wil komen. Ik hijs mezelf in m’n favo Jogha tight en een sneldrogend sportshirt. Nog even is daar de twijfel of ik voor lange of korte mouwen moet gaan aangezien het zonnetje al aardig doorbreekt. Ik speel op safe en besluit lange mouwen aan te trekken en mijn andere shirt in mijn tas te stoppen, je weet maar nooit.

Easy Sunday morning?

Na een licht en voedzaam ontbijt stap ik samen met mijn vriend in de auto, op naar Biddinghuizen. Stiekem was ik best blij dat ik deze run samen met mijn vriend mocht gaan doen omdat ik mij maar al te goed besefte dat ik hem nodig ging hebben. Terwijl ik nog een ‘Easy Sunday morning’ Spotify lijstje op had gezet (het was inmiddels half 10) vroeg hij bij het derde nummer al om een iets meer opzwepende muzieklijst. Yes sir!

Na ongeveer anderhalf uur rijden kwamen we aan in Biddinghuizen. We volgden de borden naar de parkeerplaats waar we onze auto parkeerden. Damn, deden al deze mensen mee vandaag? Al snel bevestigde de sportkleding, banaantjes en tijgerbalsemgeur mijn gedachten. We liepen in een soort stoet naar het Mud Masters terrein. Eenmaal daar lieten we onze tickets scannen en troffen we de laatste voorbereidingen. Omdat ik vorig jaar ook al had meegedaan wist ik een klein beetje wat mij te wachten zou staan. Als je denkt dat het na zo'n eerste keer Mud Masters allemaal super relaxed is, heb je het mis! Ook deze keer was ik weer zenuwachtig, gezonde spanning zullen we maar zeggen.

Het startschot klonk...

Eenmaal in het startvak begonnen de zenuwen te veranderen in adrenaline. Ik was er klaar voor! Toen het startschot klonk begon het pas echt! Op de eerste kilometers was het ook weer gezellig druk, maar naarmate we een aantal obstakels hadden getrotseerd merkten we dat het iets rustiger werd. De echte snelheidsduivels hadden ons inmiddels ingehaald en we liepen op een gemiddeld tempo in het zonnetje. Ik heb welgeteld ongeveer 500 meter kunnen hardlopen zonder modder, want het eerste obstakel was al gelijk een flinke modderpoel. Nog even een dubbelcheck of mijn schoenen wel echt goed vastzaten en gaan! Mijn schoenen checken was ook geen overbodige luxe, want hier en daar hoorde ik al mensen die bijna hun schoen kwijtraakten in de modder. Mwah, dan werden het wel 12 hele lange kilometers op 1 schoen! Gelukkig trotseerden mijn schoenen en ik dit modderbad en konden we doorrennen.

Water, monkey bars en prikkeldraad

Waar ik vorig jaar de monkey bars nog met gemak had gehaald was de struggle deze keer ietsjes groter. Want hoe ging ik droog aan de overkant komen, terwijl mijn handen nog onder de modder zaten? Ik besloot ervoor te gaan, maar merkte bij de eerste bars al dat het erg glad was. Verder dan de tweede bar kwam ik dus ook niet en viel in het water brrrr. Veel langer was ik anders ook niet droog geweest, want hierna moest iedereen door het water.

De eerste zes kilometer verliepen eigenlijk vrij soepel. We tijgerden onder prikkeldraad, legden een parcours af met een zandzak op onze rug en hebben verschillende modderbaden gehad. Aan het eind van de eerste zes kilometer gleden we van de flyer (was hij hoger dan vorig jaar?) en lieten we ons in het water lanceren bij 'the execution'. Dit obstakel bezorgde mij toch weer de nodige kriebels. Ik heb geen hoogtevrees en vind het niet eng om van een hoogte in het water te springen. Toch is het wel een ander verhaal wanneer je op een plankje staat en iemand anders de controle heeft over het moment waarop je in het water beland. Ook dit zorgde achteraf voor een gigantische adrenalinekick! De eerste zes kilometer hadden we overleefd! Vanaf hier scheidden zich ook de wegen tussen de 6 en 12 kilometer. Via het terrein liepen we onze laatste zes kilometer tegemoet. De geur van al het lekkere eten en de foodtrucks zorgde voor de nodige hongergevoelens, maar gelukkig waren er tijdens de run ook voldoende drinkposten waar je water kon drinken en een banaantje kon eten.

Brainfreeze

In de verte hoorden we het gegil van mensen die het volgende obstakel trotseerden; Brainfreeze.  Er waren twee grote bakken met ijskoud water en ijs. Ik koos voor het bad met de minste ijsklonten en hierin moest je onder een houten balk doorzwemmen. Aargh dit was letterlijk een brainfreeze, zo koud! Gek genoeg had ik het binnen no time weer warm tijdens het rennen. Ook de laatste kilometers gingen in principe vrij soepel de muziek van het terrein kwam weer steeds dichterbij. Bij de finish kregen we samen met al onze mede-mud masters een heerlijk blikje Bavaria Radler! Yes, we hadden het weer geflikt!

Inmiddels was Mud masters 2017 alweer mijn vierde obstaclerun en ik moet zeggen dat ik erg enthousiast ben. Vergeleken met veel andere obstacleruns waren er geen lange wachtrijen voor obstakels. Bij sommige obstakels moest je wel even wachten, maar nooit langer dan 5 minuten. Ik vond het ontzettend leuk dat de organisatie van Mud Masters ook echt heeft gedacht aan de kijkers bij het event. Op het terrein was van alles te doen zodat je ook tijdens het wachten je niet hoeft te vervelen. Er was voldoende keuze qua eten en drinken en er waren veel plekken waar je lekker kon zitten en kijken bij de meest spectaculaire obstakels. Wat ik ook een erg leuke aanvulling vond was dat je een fiets kon huren. Zo kon je als toeschouwer toch deels met je runner meefietsen en zorgen voor de nodige support onderweg!