Lieve fitgirl; een ode aan jou
Ewout schrijft iedere maand een brief aan een fitgirl. Met zijn kritische groene ogen kijkt hij naar trends en opvallend gedrag binnen de wereld van deze fitgirl. Op satirische wijze omschrijft hij zijn observaties en eindigt elke brief met een vraag. Heb jij het antwoord waar Ewout zo naar uitkijkt?
Lieve fitgirl,
Je kent me al van de brieven die ik schreef aan Anna. Later aan Tessel, toen Anna besloot haar afgetrainde snoetje in een bruidstaart te proppen. Brieven over mijn observaties, dilemma’s en vragen die ik had rondom het intrigerende leven van een fitgirl. Zoals de tè blote progressiefoto’s die je op instagram plaatst, de gigantische hype rond bikini-wedstrijden en die iets te strakke legging die tussen je bolle billen plakt. Nu ook Tessel zich gaat focussen op andere belangrijke zaken schrijf ik vanaf nu mijn brieven aan jou.
Vorige maand brak er oorlog uit in het verheerlijkte land van de fitgirl. Niet met een officiële oorlogsverklaring zoals dat vroeger zo ‘eerbiedig’ ging, maar super hip en modern met een blogje. Het soja-melk-gevende-schaap was gemolken. Aan het front werd over en weer gesmeten met doorgebakken quinoa-korrels. Dodelijk, als je die in je blauwe kijkertjes krijgt. Er werd smerig gebackstabbed met scherp afgesneden aardwortelen. Met pijnlijke weerhaakjes eraan voor extra damage. Ik keek van een afstandje toe. Met één hand grabbelend in een zakje paprika chips.
Overdag, als ik semi-hard websites aan het ontwerpen ben, glipt mijn rechter wijsvinger regelmatig van mijn muis af richting mijn telefoon. Met één vette vinger-tik opent zich meteen Instagram. Uiteraard met hashtag fitgirl nog open. Perfect opgemaakte borden konijnenvoer, een grote Colgate-smile en holy dawn wat een bolle bips is dat dan! Ik prik met diezelfde vinger door het laagje perfectie heen en weet dondersgoed dat het leven niet altijd over rozen gaat. Maar toch blijf ik gevoelig voor esthetiek en lekker beeld. Ik lijk wel eens mens.
Mocht je het gemist hebben. Je hebt niks gemist. Maar mijn zakje chips is op. Ik kan me heel goed voorstellen dat als jouw held zich ineens afkeert van de wereld die ie zelf heeft gecreëerd je zelf ook boos wilt zijn. Maar op wie? Op jezelf? Ga je dan als een klein kind je eigen gemaakte zandkasteel met exotische schelpen kapot trappen? Het ijsje met spikkels wat je net met glunderende oogjes hebt aangepakt van de ijscoman op de grond mieteren? No way.
Dat er elf miljoen foto’s op Instagram zijn getagd met ‘fitgirl’ is bijzonder te noemen. Ok. Een deel is het werk van chicks die gestrekt in hun kale puna en opgepompte tieten onwetende en hitsige mannen naar hun website proberen te lokken. Maar het overgrote deel komt van jullie af. Een constante golf aan inspirerende beelden stroomt over mijn tijdlijn. Ik voel de moeite, pijn en liefde die vooraf is gegaan aan alle foto's. Het is jouw toewijding die mij motiveert om na een slopende dag toch weer de gym in de gaan. Op mijn beurt hoop ik dit ook weer terug te kunnen geven aan jou. Als een vicieuze cirkel. In positieve zin.
Jij als fitgirl bent een vrouw met een plan. Daagt jezelf uit. Faalt kneiter hard. Staat weer op. En maakt aan het einde van de dag met een trotse bakkes een mirrorselfie. Het fascineert mij hoe jij op een enthousiaste en positieve manier met je leven omgaat. Andere probeert te inspireren met de journey die jij meemaakt. Onze kennis over het lichaam wordt steeds groter. En als we eenmaal weten hoe het moet, waarom zouden we anderen daar dan niet bij kunnen helpen? En juist de girls die op wat voor een reden dan ook buiten boort vallen, zijn de genen die wij samen kunnen optillen.
Aangezien ik mijn brief altijd afsluit met een vraag, doe ik dat in dit geval ook. Wat is nou het gene wat jou een echte fitgirl maakt? Of beter gezegd, hoe omschrijf jij jezelf als fitgirl? Ik kijk uit naar je antwoord. Allicht dat ik het als inspiratie ga gebruiken voor mijn volgende brief. Vanaf nu schrijf ik iedere maand een brief. Gericht aan jou. Kort en krachtig. Je kunt jouw tijd natuurlijk beter gebruiken voor het bereiden van een overstromend-havermout-potje dan het lezen van mijn bak met letters. Duh.
