Triathlon 010: I nailed it! BAM

YES I did it! Zaterdag 1 augustus kan in de boeken: mijn allereerste Triathlon is een feit en ik ben super TROTS, BLIJ, OPGELUCHT, ALLES! Wat een heerlijk gevoel is dat als je met een heerlijke dosis adrenaline start en daarna finisht en je vrienden en familie in de armen kan vliegen. De afgelopen dagen na de wedstrijd zat ik op een roze wolk en moest echt even bijkomen. Een mooi moment voor een flashback...

Rust & emoties

De week voorafgaand aan de raceday is een beetje een rare week, want na wekenlang trainen op een hoog intensief niveau moet je dat dan een beetje afbouwen om op die wedstrijd alles te kunnen geven. Zoals ik beschreef in mijn vorige blogpost had ik op woensdag mijn generale training gehad en daarmee was het dus basta... Ehmmmm, NOT, haha ik had per ongeluk expres mijn fiets op mijn werk laten staan en die kon ik dan net zo goed HARDLOPEND ophalen :)

Kortom, ik was inmiddels veel te actief geworden om stil te kunnen zitten. En natuurlijk liep de spanning lekker hoog op, dus mentaal was ik mezelf ook aan het klaarstomen. Dit resulteerde erin dat ieder gesprek dat ik had over de Triathlon ging... Jawel! I EAT, BREATH AND SLEEP Triathlon en was gewoon ready to go!

Raceday

Ondanks dat ik pas in de wave zat van 14:00 uur wilde ik er ruim van tevoren zijn. De sfeer proeven, mijn voorgangers zien, voorbereiden, niks missen. Eigenlijk was ik gewoon NERVOUS as hell, want ik werd echt om 6:30u al wakker om vervolgens 4 keer mijn tas in en uit te pakken en 3 keer naar de wc te gaan... Nou, had ik dat alvast gehad ;)

Wat een heerlijk gevoel kreeg ik over me heen toen ik het wedstrijdterrein opliep: whaaaaaa, nu gaat het echt gebeuren! Ik zag mijn teammaatjes van Team Gers! en dan merk je wel die verbondenheid dat je 'samen dit wel even gaat doen'... Ik hou zo van zulke dingen he. Dus hopla, het parcours verkennen, racefiets afstellen en omkleden om vervolgens met je hele startwave naar het zwemdek te gaan.

SWIMBIKERUN, there we go!

Hoe cool is het dan dat je met z'n allen op het zwemdek staat (tussen deze grote kerels) en dan keihard beseft: THIS IS THE MOMENT (denk even het nummertje van Rene Froger erbij, haha). Deze foto geeft echt exact weer hoe ik me voelde precies voordat we het water indoken. Een paar minuten later gaf het wedstrijdpistool het startsein: PAF!

En wat er dan gebeurt...

500 meter zwemmen, nee, het is meer!

We waren voor de wedstrijd nog allemaal dikke triathlonmatties totdat ik in de WARZONE terecht kwam! Want mijn hemel, in het water probeert iedereen tegelijkertijd het kortste stuk te zwemmen, alleen te zwemmen en snel te zwemmen. Om heel kort te zijn: KAN NIET. Punt.

De eerste 150 meter moest ik echt m'n best doen om mijn adem onder controle te houden en vroeg ik me af hoe ik het einde ging halen. Gelukkig hoorde ik langs de kant mijn vrienden mij toejuichen en kreeg ik direct weer energie. Dus hop, de vaart erin bij het tussenstuk. Ik merkte dat ik in de staart zat, maar wilde dus echt NO WAY als laatste bij het zwemmen eindigen... "Meedoen is belangrijker dan winnen" hoor je weleens toch? Nou: my ass!!

Redelijk rap klom ik het dek op, YES ik had het moeilijke gedeelte gehaald :), en door naar het fietsen. Richting mijn fiets kreeg ik de welbekende zwabberbenen en was ik een beetje aan het trillen, maarja geen tijd voor getreuzel dus ik begon tegen mezelf te praten om me scherp te houden.

Dat ging zo: "Helm op, haarbandje op... Ehmmm verkeerd dus, helm af, haarbandje op, helm op. Sokken aan, tril niet zo met je handen, Denies. F*CK, die sok!!!! Die gaat niet AAAAAAN! Rustig blijven, rustig blijven. Ok hup, nu lukt het... Goed zo muts, je kan het wel. Banaan eten, bril op, fiets pakken en GO!"

Had ik al verteld dat ik de hele race gevolgd en gefilmd werd door de organisatie in verband met de promo van de nieuwste TomTom horloge? Hartstikke leuk natuurlijk, zeker ook op je puurste en rauwste momenten EVER...

Fietsen is zooo mijn ding

Ja echt, ik ging echt als een malle zo hard! Wat was dat een verademing zeg en ik had zeker wat tijd in te halen wat ik had verloren bij het zwemmen.

Twee rondes om het terrein heen van totaal 22,5 km. Ik zat volop goed in mijn energielevel en ademhaling om best aardig wat mensen in te halen... Dat voelt zo lekker joh, haha... Ik competitief?! Geen idee waar je het over hebt, ahum!

Gelukkig kon ik tijdens het fietsen lekker genieten van de omgeving, zag ik mijn oma ineens op een hoek mij keihard aanmoedigen. Ja dat soort dingen geeft je tijdens een race echt een BOOST!

Doordat ik er lekker in zat (en niet de laatste was, haha), voelde ik dat ik het ging halen. Dus toen ik bij de wissel van mijn fiets afstapte om vervolgens hard te lopen dacht ik alleen maar: 5 kilometer alleen maar genieten nu!

Huh? Ik kan gewoon hardlopen and I like it (een beetje dan)

Tsja, als je dit nog kan doen als je net meer dan 500 meter hebt gezwommen en 22,5 km hebt gefietst, dan spoor je niet en heb je gewoon te veel energie over. Ehmmm, ja dat klopt. Dus dan kan je best wel tussendoor een aangevlogen T-shirt pakken en nog even lachen voor de TomTom-cameraman natuurlijk :)

Een hilarisch en typisch Denies-moment van het hardlopen was dat Ettix ons een drankje en een natte spons aanbood en ik daar dankbaar gebruik van wilde maken. Maar ik rende ook nog want ik wilde geen tijd verliezen. Wist ik veel dat tegelijkertijd drinken en rennen niet samengaat! En ook nog nooit geoefend, dus je raadt het al: het energiedrankje was ALL OVER THE PLACE. Ik begreep meteen ook de functie van het sponsje... Slimbo.

En toen zag ik ineens in de verte DE FINISH!...

Finishen is het helemaal

Ik zag dat blauwe ding en toen kreeg ik kippenvel: LEKKER!!! Ik hoorde dat ze mijn naam riepen en herkende de stemmen van mijn vrienden en vriendinnen en dat is zo fijn! Ik wist dat ik het ging halen, zag niemand voor mij en achter mij, dus kon het finishmoment helemaal voor mezelf nemen om vervolgens in de armen van die meiden te duiken. YES, I nailed it!

Conclusie: no guts, no glory

Is het te doen? Ja, mits je traint. Ik ben altijd sportief geweest (3x per week crossfitlessen en bodypump) maar mijn laatste echte sportwedstrijd dateert uit 1998 (en laatste zwemles uit 1986), dus als je dit wilt doen (of welke andere sport dan ook), dan geef ik je graag de volgende tips mee:

• Neem de tijd om je fysiek voor te bereiden (2 maanden is prima voor 1/8ste). Je hebt minder kans op blessures en je lichaam went aan de belasting van 3 sportdisciplines.
• Sluit je aan bij zwem, fiets-en hardloopclubjes.
• Koop goede sportkleding en weet dat je dit serieus geld (denk > €100) gaat kosten voor 3 verschillende sporten als je alles nieuw moet aanschaffen.
• Pas je voeding aan en vergeet daarbij echt niet je koolhydraten en eiwitten (dat ging bij mij niet helemaal lekker in het begin). Beter dat je zo min mogelijk alcohol drinkt tijdens deze periode. Roken is sowieso een no go.
• Last but not least: GENIET van het begin tot het einde!

En dat laatste heb ik zeker gedaan en nu val ik in een zwart gat. Hahaha, nee hoor grapje! Dit is zeker niet mijn laatste Triathlon of wedstrijd, want sterker nog ik doe mee met de Forest Run van de Rotterdam Running Crew op 26 augustus in het Kralingse Bos en met de Harbour Run op 11 oktober (10 kilometer obstacle run door de Rotterdamse havens).

Wel is dit mijn laatste blog over mijn Triathlon-avontuur, en als je mij een beetje kent weet je dat ik heus nog wel ergens een andere tryout ga doen waarover ik dan schrijf. Natuurlijk ben ik altijd te volgen op mijn Instagram account. Leuk dat we elkaar hebben gesupport en ben benieuwd hoe jullie de Triathlon hebben ervaren - laat je een berichtje achter? Hopelijk tot snel! DIKKE KUS & DOEI! X

Fotocredits zijn voor Edgar Wetzel